dal otaqlardan birine girdi. Hirsinden özüne gele bilmemişdi. Nömreni elleri ese-ese yığdı:
-Alo, Alo....
-Alo, eşidirem. Buyurun!
-Vahidgildendi?
-Beli. Vahiddir danışan, buyurun!
- Menem, Arife. Sevincin kenddeki refiqesi.
- He? Salam necesiz? Sevince nese olub? Sabah gelecem onun arxasınca.
- Hara gelirsen? Ağlın olsun. Bu ifrite senden doymadı, keçdi menim erime. İndi onnan eşqbaşlıq edirler. Ele bilirsen uşaq sendendi? Ay axmağın oğlu aç gözünü! 2 ilde sene uşaq vermeyen bir ayda verdi?
- Bu ne danışıqdır? Ola bilmez! Bele şey mümkün deyil! Menim Sevincim bunu etmez...
- Eder, niye etmir! Onsuz da menim erim onun derdinden ölürdü. Bu da senden ayrıldı gördü ki, Terlan menle evlenib, girdi aramıza. İndi deyy deyib gülürler metbeximde. Sense hele de "Sevincim" deyirsen. ...
Telefonu yerine nece asdı xatırlamdı. Bir tek onu anladı ki, Esmer onu silkeleyib ne baş verdiyini soruşurdu....
O günden artıq aylar keçirdi. Sevinc tezlikle doğulacaq balasını qollarına alacağı günün hesretinde idi. Dilare ise Vahidin hele de gelmediyine inana bilmirdi. Arife de "refiqe" maskası ile her gün gelib gedirdi. Terlan ise anasının ölümünden sonra lap pis olmuşdu. Artıq 8 ay keçmesine baxmayaraq, hele de barışa bilmirdi. Bir yandan da Sevinci tenha görmesi xoşuna gelmirdi. Dayısı Cavid ise her ay gelib Sevinci danlayıb gederdi. Bunu da qebul ede bilmirdi Terlan. Bezen olurdu ki, Arife evde deyinirdi Sevincin arxasınca. O an az qalırdı Arifeni tutub boğsun. Özünü, hisslerini cilovlaya bilmirdi. Arifeye nifret edirdi artıq. Çünki onun esl üzünü her gün görür ve ömrünü onunla mehv etdiyine göre özünün qınayırdı. Hetta defelerle Arfeye demişdi ki, getsin atası evine. Qismet olar kimlese evlener uşaqları olar. Onsuz da Terlan sonsuzdur. Heyatını niye çürütsün ki? Hem özünü mehv edirdi, hem de Terlanı.
Sevinc de her defe dayısının kinayeli qezebli sözlerinden tenge gelmişdi. Ona borclu idi. Her şeyde. Yediyi yemeyin ten yarısını dayısı temin edirdi. İndi de uşaq olacaq

<< 1 ... 18 19 [20] 21 22 ... 40 >>