deye iki qat tersliye düşmüşdü ki," Seni özüm aparacam Vahidin evine. " Sevinc bunu istemirdi. O Vahidin üzr istemesini, arxasınca gelmesini, peşman olmasını istiyirdi. Amma bunu görseydi de Vahidi bağışlamamaqda israrlı idi. Dayısı Cavid de buna göre qezeblenirdi. Her gelişinde de bütün küçeye yayılırdı sesi. Bu gelişlerin birinde Sevincin ağrıları başladı. Dayısının sözlerine döze bilmedi ne o ne de körpesi...
- Xestenin yaxınları kimdir?
- Bizik doktor. Balam necedir?
- Lap yaxşıdır. Uşaq da ana da her ikisi sağ salamatdırlar. Gözünüz aydın! Qız uşağı dünyaya geldi.
- Ay sizi şad xeber olasız! İlahi, sene şükürler olsun! Sağol doktor, çox sağol.
- Bax sene son sözümdür. - Cavid baş barmağını silkeleye-silkeleye Dilareye deyirdi.- Sevinc xestexanadan çıxar-çıxmaz aparıb Vahidin qapısına qoyacam. Sevince de belece çatdır. Er arvad arasında her şey olur. Daha uşaqları da oldu barışsınlar. Ağ elemesinler.
Sevinc artıq ana olmuşdu. Balasını sinesine basıb nece ağlamışdısa hamı mat qalmışdı.
- Balam, sen indi yeni menimsen? Nece de şirinsen. Gözlerin tamamile atana benzeyir. Burnun mene, Çenen? He... bildim o da mene. Bax bir tek gözlerin atana benzeyir. Körpe balam. Nece de xoş etrin var....
Artıq dörd gün keçmişdi. Hekimler Sevinci eve buraxdılar. Dilare nevesi üçün cürbecür paltarlar, belekler hazırlamışdı. Sevincle bir başa eve gedecekdiler. Xestexanadan çıxar-çıxmaz dayısı Cavid maşınla geldi:
- Sevinc eyleş!
Maşında dayısı qızı Cemile de vardı. Dilare her şeyi anlamışdı. Sevincin alnından öpüb sağollaşdı. Sevinc de Vahidi bağışlamamışdı. Amma balasının xatirine gedirdi. dayısı qızı Cemile de yol boyu ona menevi dayaq olurdu. Sevinc bir an bele olsun balasından gözünü çekmirdi. Ele hey üreyinde onunla danışırdı. Ellerinin qurluşuna, saçının her teline, kipriklerine, qaşına kimi süzürdü balasını.
Dayısı qapının zengini basdı.
- Geldim, Geldim!
Budur Vahiddir. Onun sesidir. Sevinc heyecandan az qaldı özünü itire. Qapı açıldı:
- Sevinc?
Teeccüb

<< 1 ... 19 20 [21] 22 23 ... 40 >>