dolu baxışlarla Sevinci ve qucağındakı körpeni süzdü. Bir an içinde Arifenin dediklerini xatırladı. Qezeblendi. Üreyinde sanki vülkan püskürdü.
- Sen hansı üzle bu qapıya gelmisen? Utanmaq yox, abır yox! Namusumu heç ne etdin. Qeyretimi tapdaladın. Senin ne azzarın var bu qapıda?
- Vahid?
Sevinc Vahidin bu dediklerinden şok keçirdirdi. Onu heç vaxt bele görmemişdi.
-Dayan görüm. Bax bala bu senin yoldaşındı. Bu da senin balandı. Barışın, her nedir aranızdakı hell edin.
-Yox bir! Cavid bey, siz ne danışırsız? Bu menim uşağım deyil. Sevincle olan kebinimizi pozmuşam.
- Nece yeni "menim uşağım deyil?" Vahid sen ne danışırsan?
Sevinc qulaqlarına inana bilmedi.
- Ele eşitdiyin kimi de danışıram. Lezzet elemedi? Bura bax onun bunun küçüyünü mene sığışdırmağa çalışma. Get kimden qazanmısan ona da götür.
- İlahi bu ne cür tehqir?....
Sevinc az qalırdı yere deye.
- Beli, Cavid bey! Sizin bacınız qızıyla olan kebinimi pomuşam. Onu görmeye gözüm yoxdu. Uşağı da qebul etmirem.
Qapı ağzında baş verenler Sevinci üzdüyü üçün dili söz tutmadı daha. Dayısı Cavid de qezebinden deli olmuşdu. Beyninde bir an içinde qerar verdi: "Men ömrü boyu ele bacımın yetimine baxmışam. Bir de onun yetiminin yetimine baxası gücüm yoxdu."
- Bilirsen ne var Vahid, ala tut bu uşağı. Elvida!
Sevinc qollarından zorla alınan balasını son defe orda gördü.
- İlahi, dayı ne edirsen?...
- Ne lazımdırsa onu da edirem...
- Balam! Vahid geri qaytar. Ver mene...
- Yox daha gecdir!...
Dayısı Sevincin qollarından yapışıp pillekenleri sürüye-sürüye maşına apardı. Vahid qucağına verilmiş 4 günlük körpeye donub baxdı...
Sevinc baş verenlerli qebul ede bilmirdi. Ele hey qışqırırıdı:
- Vahid, balamı ver!... Dayı sen insan deyilsen!... Vahid qızımı ver!...
Bir an içinde yaşadığı bütün sarsıntılardan Sevinc özünden getdi. Dayısı Cavid ise yolda bir an bele olsun dayanmadan maşını süretle kende doğru sürdü... - Ay, Allah! Ne gec oldu...
Vahid evlerine en yaxın xestexananın dehlizinde o baş

<< 1 ... 20 21 [22] 23 24 ... 40 >>