Sevinci geri getirim? Eh... Vahid ağlını başına yığ! Sen ki, xeyanetkar bir insanla ömrünü bölüşmeyeceksen. Bes uşaq? O ki menim qızımdır. Sevincle menim. Offf.... Ne olsun ki. Ağlı olardı, Terlanla eşqbazlıq etmezdi. İndi bütün kend onlardan danışır. Men hele üstelik gedib onu geri gerisem, dost-düşmen içinde biabır olaram. Yox! Yaxşısı budur uşağı ele özüm böyüdüm. O da Terlandan birini peydahlayar. Getsin heyatını yaşasın. Men qızımı böyütmeyi bacararam. " Bu fikirlerden sonra qeti qerarını veren Vahid derin yuxuya getdi. O geceni ise Sevinc heç yatmadı. Axı nece yatardı? Bir yandan qızdırma veren sinesi, bir yandan bala hesreti ile çırpınan üreyi, bir yandan tapdalanmış namusu, qeyreti, bir yandan da Vahidin böhtanları...
- Ya, Rebbim! sen özün kömek ol balama. Bu ne derddir çekir bu yaşında?. İlahi. Men ne deyirem. Yox! Yox! Şükür etmeli iken gör neler deyirem. Sen meni bağışla Ya Rebbim! Sene şükürler olsun. Min şükür sene İlahi! Her bir ezabın sonu vardır. Her xesteliyin bir şefası. Senin de sınaqların vardır. Hansı ki, ondan çıxış yolu biz bendelerin üzerindedir. Allahım! Sene her şey üçün min şükür!
Sevinc anasının yan otaqda sesli halda Allaha dua etdiyini eşidirdi. Ellerini açıb Allaha dua etdi. Tezlikle balasına qovuşmaq ümidi ile duasını bitirdi. Ve yuxusuz gecelerine belece qedem qoydu...
Dayısı Cavidin hemin gün uşağı Vahide vermesine sebebi Dilare sonradan gücle de olsa öyrendi. Cavidin dediyine göre Vahid südemer uşağı anasız qoymaz. Mütleq arxasınca gelib aparacaq. Amma o günden düz 3 ay keçirdi. Ne Vahidden bir xeber vardı, ne de gelib geden. Bu üç ayı Sevinc canlı ölü kimi yaşadı. Ne kimseyle danışar, ne de evden çöle çıxardı. Körpesinden ona qalan tek yadıgar qol yazısı idi. Hansı ki, uşaq doğularken qoluna bağ vururlar. Belece ananı ve uşağı daha rahat tapa bilirler deye. Bu 3 ayı yastığının altında saxladığı o kiçik bir bağ onun üçün tek teselli idi. Amma cansız, dilsiz, ruhsuz bir teselli. Her gün Arifegilden şehere zeng edirdi. Vahidle

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 40 >>