batmağı, şip şirin gülüşü, ana hesreti ile parlayan körpe gözleri Esmerin qelbini sızladırdı. Kimse onun gördüklerini görmürdü.
Budur Sevinc heyecanla darvaza qapısı qarşısında o baş-bu başa gedirdi.
-Ay bala gel gir içeri. Bu şaxtada sen orda neyniyirsen?
- Ana, tekid etme. Esmerden mektub gözleyirem. Bilirem ki, ondan mektub gelecek. Son mektubunda yazmışdı ki, ad gününün sehersi sene mektubla Meleyin şeklini de gönderecem. Balamın şeklini görmek üçün en şaxta havada bele donmağa razıyam. Sen keç içeri. Menden narahat olma.
- Ne deyirem bala. İndilerde Terlan işden gelesidi. Gelib verer.
Dilare qızının acısını başa düşürdü. Onun neler çekdiyini bu bir ilde çox görmüşdü. Amma her mektub alacağı günü ele sebrsizlenirdi, ele heyecanlanırdı ki, sanki ölü birine yeniden can verilirdi. Sevinc Meleyin ad gününden hesab edirdi. Bilirdi ki Esmer ad günün sehersi mektubla şekili gönderecek. Ona göre hemin günün üzerine 3 gün de elave etmişdi. Bilirdi ki, mektub o poçtdan bu poçta üç gün içinde gelecek. Hem de arada gecikme olurdu. Amma bu defe o gecikmenin olmayacağına sonsuz ümidi vardı. Budur addım sesleri eşidildi. Qarın üzerindeki o addım seslerinin Terlana aid olmasını bütün qelbi ile arzuladı. Darvaza iki defe ara vermeden döyüldü. Budur Terlandır. On un döyüşüdür. Tez qapını açdı:
- Terlan, salam!
-Salam Sevinc. necesen?
- Heyecanla mektubumu gözleyirem. De görüm almısan mektubu?
-He, budur! - Elindeki elceyi çıxardıb, kurtkasının cibinden bir konvert çıxartdı.
-Ezilmeyib?
-Yox! Yox! Sen demişdin ki, Meleyin şekli olacaq içinde. Ona göre ezmedim. - Bu sözleri dedikce, Sevincin gözlerine baxırdı. İlahi! Göz bebekleri iki mirvari tek nece de parlayırdı. "Kaş bir defe ona "Seni sevirem" deye bileydim. Kaş! Nece de çetindir. Allahım, sen özün qoru Sevincimi. Onun xoşbextliyi üçün ebedi daşa çevrilmeye razıyam. Teki onu xoşbext görüm. Vahid sene layiq deyildi. Men de Arifeye."
- Çox sağ ol Terlan. Sen her defe meni o qeder sevindirirsen ki, sevincden sene

<< 1 ... 26 27 [28] 29 30 ... 40 >>