sağol bele deye bilmirem. dayan açım balamın şekline baxım. Sen de baxarsan. Getme! Gel eve.
- Terlan, ilk defe idi ki, Sevincin onu eve devet etdiyini eşitdi. Ona göre bir an bele tereddüd etmeden razılaşdı.
O gün Terlan çox gec gelirdi. Evde tek olan Arife qışın soyuğundan sobanın bir yanında isinirdi. Bu güne kimi Sevincin balasından ayrı çekdiklerini görüb tutduğu işden peşman olmuşdu. Geriye de yol yox idi. Axı Vahid evli idi. Geriye dönüş yox idi. terlanın Sevince olan sevgisi ise bitmek bilmirdi. "Bu nece mehebbetdir, İlahi?" Her şey edirdi ki, Terlan onu düşünmesin. Amma ne fayda. İnsan ki, menevi olaraq senin deyilse, ruhu, qelbi senin deyilse, cismi de de buz kimi olur. Uşaqları ise heç olmayacaqdı. Terlanı aileye bağlayacaq tek vasite uşaq ola bilerdi. Amma Terlan sonsuz idi. Uşaq olmayacaqdı. Arada fikirlerden ayılıb Terlanın gecikmesinden nigaran qalırdı. "Bu niye gec gelir göresen?"
- Ana! Ana, gel baxaq.
- Nolub, bala?
- Gel Terlan. Keç içeri. Ana, Meleyimin şeklini görecem. İstiyirem ki, siz de göresiz. Ayağını soyunub eve keçen Terlan bir qeder sıxılsa da Sevincin bu heyecanlı anlarını gözünden yayındırmağa qorxurdu. Budur konverti asta-asta açırdı. Elini içine salıb ilk olaraq şekili götürdü. Gözlerini yumub, derinden nefes aldı. Yavaş-yavaş gözlerini açıb şekile baxdı. Bu an son bir ilde Sevincin heyatındakı en xoşbexti idi. Terlan Sevincin bu addım-addım etiyi her bir hereketi izledikce qelbi alışırdı. Hele şekile ilk baxanda nece de parıldadı gözleri. Yanağına iki damla yaş süzüldü. Çox tesir etmişdi Terlana. Sevinc bütün bu acıları yaşamamalı idi. O bunlara layiq deyildi.
- Menim şip-şirin Meleyim! Ana, Terlan siz de baxın.
-Eledir qızım. Heqiqeten nevem gözeldir. Allah bextini gözel yazsın. Amin.
- Terlan, çekinme. Sen de bax.
- Çox gözel uşaqdır. Sevinc sene çox oxşatdım. Allah saxlasın.
- Çox sağol Terlan. Allah sene de bir övlad qismet etsin.
Bu sözler Terlana çox tesir etdi. Onun uşağı olmayacqdı.
- Yaxşı, men gedim.

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 40 >>