Arife nigaran qalıb yeqin.
-Çox sağ ol bala. Sen ki, her ay menim qızımı bele sevindiririsen. Qoy Allah da seni sevindirsin.
-Çox sağ olun, Dilare xala. Geceniz xeyre qalsın!
Ayağını geyinib, darvazadan çıxmışdı ki, Arifeni qarşısında gördü. Onun gözlerindeki kin, qezeb bir an içinde Terlanı "deşib" keçdi.
-Sen bu vaxtı burda neyniyirsen? Terlan seninleyem. Men neçe saatdır senin yolunu gözleyirem. Sense Sevincgilden çıxırsan?
Terlan heç bir söz demeden evlerine doğru addımladı. Arife qezebinden üreyinde "Sen ki, bele etdin? Yaxşı gör indi men sizin başınıza ne oyun açacam!" dedi...
Her zaman olduğu kimi işden eve qayıdan Fidan medesindeki göynemeden eziyyet çekirdi. Bütün günü özünü yaxşı hiss etmemişdi. Buna göre yolüstü eczaçıdan test almışdı. Yoxlayacaqdı. Qelbinde bir ümid vardı. Onun üçün uşaq her kesden önde idi. Vahidden bele. Tek arzusu uşağın olması idi. Vaxtı ile aile qurmaq istemirdi. Lakin öz balası olmağını da çox istiyirdi. Bunagöre Vahidle evlenmişdi. Meleye ise meylini sala bilmirdi. Çünki daima onu gören her kes Sevinci xatırlayırdı. Melek bele anası Sevincin adını Esmerden o qeder eşitmişdi ki, qulağı alışmışdı. Fidan da buna göre Esmerle daima savaşa çıxardı. Mübahiseleri heç bitmezdi. Fidan Esmeri iki üzlülükde günahlandırırdı. Esmer ise Fidanı ögeylikde. Ona daim ögey olduğunu xatırladırdı. Meleye yaxın durmağa qoymazdı. Melekden ötrü Fidanın da "üreyi getmirdi." Sadece kefi yaxşı olanda onunla oynamaq istiyirdi. Esmer Meleye daha çox vaxt ayırsın deye işinden müveqqeti ayrılmışdı. Fidan ise kimsenin üzünü görmesin deye seher işe gedib, axşam yatmağa gelerdi. Zemine bele Fidanın son zamanlar boş yere yaratdığı söz-söhbetden bezmişdi. Vahide bir kelme deye bilmirdi. Zeng eden kimi Vahid evvelceden sözün hara gedib çıxacağını bilirdi. Anasına defelerle "Fidanı beyensen de, beyenmesen de o menim yoldaşımdır. Bunu bir defelik qebul et! Sevinci de beyenmirdin. Noldu? Hamı pisdir, sen yaxşı?"
Bu sözleri anasına deyen sanki evvelki Vahid

<< 1 ... 28 29 [30] 31 32 ... 40 >>