etdin!...
Mirze maşınını ora sürüb Terlanı Ceferle kömekleşib maşına mindirdi. Arife de onunla maşına eyleşib getdi. Dilare bir an tereddüt etmeden Sevincin qolundan tutub eve girdi.
- Ana, Arife ne dedi?
- Bilmirem, Başlarına hava gelib. Geyin gedek.
-Hara?
- Hara olacaq? Xestexanaya. Terlandan mene pislik deymeyib. Onu bu halda qoya bilmerem. Öz oğlum kimi çox istiyirem.
- Yaxşı. Gözle gelirem. Xestexana dehlizinde o başa bu başa geden Arife özünü günahlandırırdı.
- Dilm quruyardı. Dilim....
Dehlizde Sevincle Dilareni görüb özünü itirdi. Dilare Arifeye baxıb altdan yuxarı üzünü türşütdü. Sevinc ise özünü saxlaya bilmedi:
- Arife, o ne sözlerdi dedin? Ayıb deyildi senin üçün? Sen ki, bilirsen Terlanla aramda heç ne olmayıb. Olması da mükün deyil!
- Sevinc, bura söz-söhbet yeri deyil. Allaha tapşır onu besindir. Sen günah etmemisen. Qoy günahı eden qorxsun. Yazıq Terlan gör Arifeden neler çekirmiş. Cavanca oğlan uşağı, turp kimi oğlan göz önünde şam kimi eridi. İnana bilmirem hele de...
Dilarenin sözlerinden yerindece alışıb yanan Arife it kimi peşman olmuşdu. Terlanı sevmediyini düşünmüşdü. Amma bele deyilmiş. Neçe illerdi bir yastığa baş qoyduğu insanı nece sevmez olardı? Özü de Terlan kimi xoş xasiyyetli, yola geden mülayim insanı...
Bir ay keçmesine baxmayaraq Arife her gün xestexanaya gedirdi. Terlan xerçeng xestesi idi. Bir aydır tez-tez esebleşdiyi üçün qıc olmaları tutduğundan xestexanaya yerleşdirilmişdi. Ona sadece sakitlik lazım idi. O da ki, yalnız Arifeden uzaqda idi. Terlan onu görmesin deye qapı ağzından tibb bacısına erzağı, geyim- keçimi ötürürdü. Hekim tapşırmışdı ki, Terlanın qıc olmalarını yalnız sakitlik ve rahatlıq apara biler. Terlan xerçeng olduğunu bilirdi. Gecikdiyinden müalice bele ala bilmezdi. Ona vurulan iyneler yalnız güclü ağrı kesiciler idi. Tesirinden bir müddet sonra ayılırdı. Daha bedenini hiss edir, tez-tez havasını deyişmek üçün xestexananın bağçasında gezerdi. Sevincin indi ne halda olduğunu ürek ağrısı ile

<< 1 ... 33 34 [35] 36 37 ... 40 >>