düşünürdü. Bu bir ayda neler yaşamış, neler eşitmişdi. Heç Esmerden mektub alıb-almadığını da bilmirdi. Bacardıqca hekimlere yaxşı olduğunu ve son aylarını evinde keçirtmek istediyini deyirdi. Lakin hele çox zeyif idi. Bir terefi qurumaq üzre idi. Başqa çaresi yox idi. Gözlemeli idi. Meqsedi ise evde dincelmek yox, Vahidi axtarıb tapmaq idi. O evli olsa da yanlış yere Sevinci günahlandırdığını bilmeli idi.
Bir neçe ay da keçdi. Fidan hamileliyin lezzetini çıxardırdı. Esmer Sevince yazdığı mektuba cavab gelmediyinden narahat olurdu. Zemine Fidanın her nazına dözürdü. Lakin son iki heftede Esmer susurdu, Zemine başlayırdı. Fidan hamile olsa da dilini dinc qoymazdı. Tez- tez atmacalar atar, tikanlı sözleri ile evde hamını incidirdi. Bir gün nece berk mübahise etdilerse Fidan yalandan ağrıdığını behane etdi. Yataq otağına keçib, bir neçe geyim ve pulunu götürüb qapıdan çıxdı.
- Ay, qız hara gedirsen?
- Burda uşağa bir şey olar. Gedirem anamın yanına. Temiz hava mene de lazımdı. Vahid gelende deyersiz dincelmeye getdi.
- Başına hava gelib? Vahid bilse esebleşecek.
- Mene ne? Her gün sizle dilleşmekden bir teher olmuşam. Ele arvad qedri bilendi arxamca geler.
Zemine bu gedişi xatırlayırdı. Lakin o geden Sevinc idi. Arxasınca şer-böhtan atan ise Zemine. O yağışda pulsuz eşyasız yola çıxmışdı.
Bir an içinde Sevincin yaşadıqlarına üzüldü. Özünü günahkar bildi. Meleyi berk-berk bağrına basıb öpdü. Sanki qelbi Sevincden üzr istemeye can atırdı. Zemineni fikrden Vahidin zengi ayırdı.
- Alo?
- Ana, Melek necedi? Fidan necedi?
- Melek yaxşıdı. Fidanı bilmirem.
- Nece yeni bilmirem? Yene mübahise etmisiz? Axı o hamiledi. Yazığınız gelsin.
- Vahid! Bala, eşit gör ne deyirem. Fidan dedi gedirem anam mene baxsın. Temiz kend havası uşağa da xeyir olar. Vahid arvad qedri bilirse arxamca geler dedi.
- Yene siz nese etmisiz. Durduq yere Fidan niye getsin ki? Onu da qovmusan? Sevinci qovduğun kimi?
-Sevinci men qovmadım. Düzdü günahkaram. Amma onu qovan sen idin bala.
-

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 40 >>