Her ne ise. Fidani indi Esmerle gedin geri qaytarın. Men gelince evde olsun.
İki gün sonra Zemine Esmeri de götürüb yollandı Fidanın anasının evine. İsti bir yandan, susuzluq bir yandan, yolu tapa bilmemekleri de bir yandan. Nehayet soruşa-soruşa bir teher Fidanın ata evini tapdılar. Fidana aparmağa geldiklerini deyende: "Men heç yere getmirem. Vahid özü geler ayağıma aparar. Sizlerle bir addım da atmaram. Adamı küçe ortasında ac-susuz qoyarsız."
Bir neçe ay keçse de Vahid tersliyine salıb arxasınca getmedi. Lakin uşağın bu günlerde olacağını bildiyinden üreyi dözmedi. Vaxtı iken Sevincin arxasınca getmediyine göre menevi ezab çekdiyinden bu defe de eyni sehvi etmek istemedi. Seher açılan kimi Fidanın arxasınca getdi. Lakin Fidanı qucağında uşaqla görüb teeccüb etdi. Uşaq vaxtından 15 gün tez doğulmuşdu. Vahidin oğlu olmuşdu. Fidan inadkarlıq edib Vahidle geri dönmedi. "Mene bir uşaq lazım idi. O da budur qucağımda min şükür. Get heyatını yaşa. Men Sevinc kimi efel deyilem. Balamı elimden almağa cesaret etsen görersen Fidan kimdi!" Vahid Fidanın bu üzünü görmemişdi. "Hamı haqlı imiş Esmer, anam sözün düzünü deyirmişler. Ondan insan olmaz. Yox men özüm insan deyilem. Sevincin qedrini bilmedim. İlahi ona göre meni cezalandırırsan? Oğlunum bir defe öpmeye de qoymadı. Bu nece insafsızlıq? Bes men? Men ki, eynisini Sevince etmişem. İl yarımdı Meleyi ona göstermirem. Men... Menem günahkar!... " Vahid ordan kor peşiman evine döndü. Qapıdan girende divanda eyleşen bir cavan oğlanı görüb özünü itirdi. Bir an içinde derdini boğub salamlaşdı.
- Buyurun?
- Vahid bey, sizinle danışmaq üçün çox uzaqdan gelmişem. Zamanım da azdır. Xerçeng xestesiyem. Son heftelerim, son günlerimdir. Amma sizin heqiqeti bilmeyiniz üçün burdayam.
- Siz axı kimsiz?
- Terlan!
- Terlan? Arifenin yoldaşı?
Beli. Terlan xestexanadan nehayet ki, çıxa bilmişdi. Qıc olmaları olsa iynesini vuracaq insan var deyerek, arxayın etmişdi hekimlerini. Lakin ne fayda? Onsuz da ölecekdi. Heç olmasa Sevinci

<< 1 ... 35 36 [37] 38 39 40 >>