xoşbext insan et!". Vahid onun son isteyini qebul edib. Emel edeceyine söz verdi. Belelikle, Sevincin ata evine çatdılar. Qapını açıb eve girdiler. Terlan bir terefinin tamamile tutulduğunu hiss etse de bu anı görmeli idi.
- Vahid??? Melek!!!!
Sevinc Vahidi görüb çox teeccüb etse de Meleyi Zeminenin qucağında görüb ona doğru atıldı. Sevincinin heddi hüdudu yox idi. "Balam! Şip-şirin balam." Vahid artıq Terlandan öyrenmişdi ki, Esmer her ay Sevince mektub yazırmış. Meleyin bu güne kimi nece böyüdüyünden behs edirmiş. Buna göre sadece ona teşekkür borclu idi. Bir ananı balsından ayrı qalsa da ondan xeberi olması ümid yeridir. Sevinci Meleksiz yaşadan da ele o ümid idi. Budur Meleyi berk -berk bağrına basıb öpür, etrini içine çekirdi. Qeribesi odur ki, Meleyin de qanı bu "yad" insana qaynamışdı. Başqaları onu öpende üzünü çeken o uşaq Sevincin öpüşlerinden yayınmırdı. Bu sehneni gören tek Terlan deyildi. Maşının küçeye girdiyini gören hamı darvazadan boylanıb baxırdı. Arife de gelmişdi. Dilare Vahidden gelişinin sebebini artıq anlasa da bir daha eşitmek istedi. Vahid her kesin berelmiş gözlerinin onlara zillendiyini görüb dedi:
- Men bir zamanlar Arifenin yalanına, böhtanına inanıb gül kimi xanımımı terk etdim. Qızımızı da ona hesret qoydum. Arifenin sayesinde günah ardınca günah etdim. İndi heqiqeti öyrenmişem. Ve gelmişem ki, Sevincden üzr istiyib evimize geri aparam. Sevinc gözleri dolsa da Melek üçün razı oldu. Vahide ise dedi: "Seni de Zemine xanımı da men bağışladım. İndi qoy Allah sizi bağışlasın!"
Bu Terlanın son gördüyü ve eşitdiyi sözler idi. Ordaca dünyasını deyişib ebediyyete qovuşdu. Söylenmeyen, eşidilmeyen tek bir cümle qaldı: "Men seni hemişe sevmişem ve seveceyem Sevinc!"...
Hal-hazırda::::
Sevinc Vahidle çox xoşbextdir. İkinci uşaqları doğulmaq üzredir. Melek ilk andan anasına isindi. Esmer onların xoşbextlikleri üçün elinden geleni esirgemir. Sevince ev işlerinde ve Meleye baxmağa çox kömek olur. Aile heyatı qurmamaqda hele de israrlıdır.

<< 1 ... 37 38 [39] 40 >>