bacısının oğlu üçün keçirdiyi xeyir işde idi. Baldızı da iş yerinde. Yeni Sevinc kimseni kömeye çağıra bilmirdi. Tek güc onun çiyinlerine düşdü. Qaynatasının üzünün rengi heç xoşuna gelmirdi. Bu iki ayda ona ele alışmışdı ki, "İlahi sen onu bizlere çox görme"- deyerek qelbinde yalvarmağa başladı. Tez telefona elini atıb baldızını, qaynanasını çağırdı. Her ikisi de dediler ki, "Bu saat gelirik". Amma artıq yarım saat keçmişdi, kimse gelmirdi ki, gelmirdi. Sevinc Veysel kişinin nefes almasının bele normal olmadığını hiss edirdi. Sanki bir an içinde doğma atasını yeniden itirirmiş kimi berkden ağlayırdı.
Qapı zerbe ile açıldı. Zemine elinde çantası özünü gücle saldı eve. Gördüyü menzereden ise gözleri dehşet içinde böyüdü. Beli, artıq Veysel kişi canını tapşırmışdı. Qaynatasının ellerini berk-berk sıxan Sevinc ise hönkür-hönkür ağlayırdı. Artıq bir il keçmişdi o günden. Amma ne Sevinc unudurdu o günü, ne de unutmağa qoyurdular. Zemine xanım her gün onu günahlandırırdı. "Evimize bedbextliyi sen getirmisen, ayağın ağırdı!" deyirdi. Ele baldızı Firengiz de ondan geri qalmırdı. Sağa keçirdi bir söz, sola keçirdi bir söz eşitdirirdi.
Bu bir ili o qeder çetinlikle yaşamışdı ki, bir Allah bilirdi. Vahide heç zaman evdeki söz-söhbetleri demezdi. Gizlederdi ki, evden soyumasın. "Yoldaşının ezizleri, menim ezizlerimdir"- deyerek özüne teselli verirdi. Hetta anası ile bir aydan bir zengleşende ondan da gizledirdi. İçinde çekirdi bütün derdini. Hetta bir gün Arife qefl zeng etmişdi onlara. Telefonda Sevince:
--Sevinc, necesen? Ay qız deyirem getdin şeherliye, daha bizleri sayıb elemirsen. Niye gelib getmirsen? Anandan eşitdim uşağın yoxdur, bes niye?
Sevinc bu zengden tesirlenmişdi. Düşünmüşdü ki, Arifeye derdini dese anlayar, ona teskinlik verer. Amma Arifenin kinayeli sözlerine göre ona etibar etmedi sirrini. Sadece "yola verdi" ve desteyi asdı. Çox çetin il yaşamışdı. Bir yandan da uşaq olmaması onu incidirdi. Her gece yerine uzananda ilk düşündüyü de bu idi: "Göresen,

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 40 >>