Vağzalı sedası ve "Vicdan ezabı" [Bir
insanın heyat hekayesi]
Heyat nece de qeribedir. Her şey normal
olduğu halda birden deyişe biler. Fidan da
xoşbext idi öz ailesinde, normal bir heyat
terzi, ata-anası, bacı ve qardaşı ile
yaşayırdı. Ancaq son vaxtlar anası getdikce
zeiflemeye başladı, yemek yemirdi, çoxlu
qusurdu. Bir müddet evde müalice aldı,
ancaq hekimlere de müraciet edirdi.
Hekimler ise onun xesteliyini tapa
bilmirdiler. Daha sonra anasının veziyyeti
daha da ağırlaşdı, xestexanada müalice
almalı oldu, bir müddet keçdi, hekim
müeyyen bir xesteliye göre müalicesinin
olmadığını dedi ve xestenin az yaşayacağını
dedi ve meslehet gördü ki, eve aparsınlar.
Hemin o an Fidan çox pis olmuşdu, elacsız
idi. Fidanın sevdiyi bir oglan vardi. Ondan
iki yaş kiçik idi. Ona payızda
nişanlanacaqlarını demişdi, indi ise yay idi,
Fidan da sebirsizlikle nişanı gözleyirdi.
Anası da bilirdi Fidanın sevdiyi oğlanın
olduğunu. Evveller buna qarşı çıxsa da, son
gününde anası ondan xahiş etdi ki, oğlana
zeng etsin, ailesinin onun üçün elçi
gelmesini istesin, heç olmasa sade bir
tanışlıq olsun. Çünki bu ananın heç bir
övladı evlenmemişdi, o da son günlerinde
rahat getmek isteyirdi mezara. Bu
meseleni Fidan bir neçe gün evvel oğlana
dedi, oğlan ise cavabında ona "Hele menim
evlenmek yaşım deyil" - dedi. Son
nefesinde anası yene dedi ki, "Onlara zeng
vur". Fidan ise çaresizdi, meselenin ne
yerde olduğunu deye bilmirdi. Qohumların
da tehriki ile desteyi eline götürüb göz
yaşları içerisinde ağlına gelen nömreni
yığdı. O, heç oğlangilin ev nömrelerini
bilmirdi, ama yene de yığdı. Cavab geldi:
"Yığdığınız nömre aydın deyil". O yene
danışdı: "He, bize gelin, gözleyirik"...
Son nefesine kimi anası onların yolunu
gözledi, ancaq heç kim gelmedi...
Anasının vefatından sonra Fidan özüne
gele bilmedi. Vicdan ezabı ona yaşamağa
icaze vermirdi. Eger anası yaşasaydı, sağ
olsaydı deyerdi telefon zenginin yalan
olduğunu, ayaqlarına düşüb üzr

[1] 2 >>