Kimsenin heyatını zebt etmeden sevmeyi öyrenmeli insan... Sevmek bize sehv öyredilmiş... Biz bezilerinin heyatını ele keçererken, öz heyatımızı ortada buraxanlardanıq...

Bir vaz keçme kimi öyretmişler bize sevmeyi... Halbuki qeribe deyilmi, üç gün evvel yad saydığın biri üçün gereyinden çox vericilik? Herçend yad olmasaydı da çox…

Zebt etmeden sevmek, sevmek deyilmiş kimi gelir bize... Bütün qırışıqları ütülemeden dayanmır içimiz... Birinin heyatına girdiyimizde, onu yığıb yığışdırmaqmış kimi gelir işimiz...
Birini sevmeye başladığımızda, dayanmaq nedir bilmeyenlerdenik... Eslinde bu cümle bele de qurula biler..: Biri bizi sevdiyinde, heyatımızı teslim etmeye ne qeder meylliyik!

Bir işıq görek yeter ki tunelin ucunda, bütün bir ömrün üstüne xett çeke bilerik... Bu qedermi acıq sevmeye, sevilmeye? Özümüzü yox saymaq bahasına, bir sevgi qırıntısı arxasından böyük ömrü sürüye bilerik...

Özünü yox ederek sevmek, heqiqeten sevmekdirmi? Saçımızı süpürge ederek sevmek öyretdiler bize... Süpürge etdiyimiz saçların hesabını soruşmaq da, bu plana daxildirmi?
Vermeye könüllüyük, ne varsa elimizde, könülümüzde, ovucumuzda... İnadla, israrla dayana bilerik birinin heyatında sevmek adına... Mıx kimi batar qalarıq çünki biz, sevdiyimizde öz heyatımızı feda ede bilme tutumuna sahibik...

Bele öyretdiler bize! Sevmeyi şişirderik biz! Biz verdikce, alar qarşı teref elbette, bunda bir qeribelik yox... Bizim ehate etdiyimiz kimi, o da ehate eder heyatımızı... Qadağan eder, mehdudlaşdırmalarla çevrilerik... Bu sefer de şikayet ederik...

Heyatımızın merkezi ederik, her "sevirem" deyeni... Üstüne xeyallar qurarıq, gelecek xülyalarıyla bezeyerik gün boyu ağılımızı... Her şey onun üçündür artıq...
Sevmeyi bele öyretmişler bize... Evvel qebul ederik qısqanclıqları, sevginin nümayişi sayarıq... Xoşumuza geler emr almaq, söz dinlemek... Sonra çox gelir, daşınarıq...

Bize sevmeyi bele öyretmişler... Bir damla sevgi üçün, özümüzü yox sayarıq... An olar, zaman keçer,

[1] 2 >>