Dost qalaq ne olar? dedi gözlerimin içine baxaraq.. Ses çıxara bilmedim, çünki boğazıma düyünlenilmişdi sözlerim.. Oturduğumuz bankdan qalxıb sahile doğru ireliledi..baxa qaldım arxasından.. Ve onu ne qeder çox sevdiyimi düşündüm.. Amma o mene dost qalmamız lazım olduğunu söyleyirdi...
Düşündüm sonra, dost qala bileremmi deye? "Xeyr, dost filan ola bilmerik!" desem bir daha göre bilmeyecekdim, "yaxşı dost qalaq" desem bundan sonra yene görme şansım vardı...

Denizi izledi bir az, gün batırdı, güneşin qırmızılığı o qeder gözel idi ki.. Amma yene de içimi işıqlandıra bilmirdi.. Sonra döndü yanıma.. - çox yaxşısan ve men seni itirmek istemirem! dedi o içimi parçalayacaq qeder gözel sesiyle.. men de onu itirmek istemirdim, dost qalmağı qebul edecekdim mecbur olaraq.. ne olursa olsun onu göre bilmek bahasına içime basdıracaqdım eşqimi...

İki dost olaraq ayrıldıq deniz kenarından.. Sonra bir neçe defe axtardı meni.. her telefon çalışında üreyim yerinden atılacaq kimi olurdu.. Evveller men telefonu açıb alo deyişimde qarşıdan "Sevgilim" deye bir ses eşiderdim.. amma artıq sıravi, qupquru bir "alo" eşidirdim yalnız.. Çünki artıq dost idik.. Havadan sudan danışırdıq, mene dostlarından danışırdı.. Hemişe danışmanın arasında "sevgilim" demek isteyirdim amma deye bilmirdim.. Ondan gözleyirdim hemişe o sözü, amma sonra sevgili deyil, dost olduğumuzu xatırlayırdım...

İnsanın üreyi ağrıyarmı heç?! Beli, menim o anda üreyim ağrıyırdı.. mücerred deyil, konkret, fiziki bir acı idi.. Bele danışdıq bir neçe defe.. Sonra bir gün bir cafede görüşdük söhbet etmek üçün.. her zamanki kimi yene o axtarmışdı, derdleşmek isteyirdi.. derdliymiş bir az.. - Necesen? dedim.. - Yaxşı sayılar, başım qarışıqdı bir az.. dedi. - Niye? baxdı üzüme.. - aşiq oluram yeqin, dedi...

O anda özümü dünyanın en xoşbext kişisi görürdüm.. Beli, mene yeniden aşiq olurdu.. " yaxşı ki qebul etmişem dost qalmağı" deye keçirdim ağılımdan.. İşe yaramışdı, yeniden sevmişdi meni.. Uşaqlar kimi

[1] 2 >>