Bir qeder yol getmişdi, amma
buna heç yolun yarısı da demek
olmazdı. Taqeti qalmamışdı artıq.
İreli gede bilmirdi, çünki yol daha
onu aparmırdı. Ele o da yolu tutub
gede bilmirdi. Çünki tutduğu yol
düzgün deyildi, evvelinden düz
gelmemişdi. Bu yerde düşündü,
düşündü ki, gerek bu yolla
gelmeyeydim, daha gücüm
qalmadı, yeter, bu yol meni sıxdı,
ezdi, sanki bir ilan olub bütün
boynuma dolanaraq meni nazilmiş,
üzülmüş bir veziyyete getirib
çıxardı. Qurumuşdu, sanki barsız
ağac idi. Qelbi param-parça idi,
çat-çat olmuş susuz torpaq kimi,
geriye baxdı, qayıtmaq istedi bu
yolu geriye. Qayıtmaq istedi ki,
yeniden başlasın, amma qayıtmağa
daha taqeti qalmamışdı. Belke de
bir teher qayıda bilerdi, amma
yeniden başlamaq ona çetin, çox
çetin gelirdi. Döze bilmezdi, o
ezmkarlıq, o irade onda yox idi.
Uca boyu da sanki eyilmişdi,
kiçilmişdi, ele bil. Nefesi de gücle
gelirdi.
"Men neyledim",
çarpayısında gücle yarı uzanmış,
yarıoturmuş veziyyetde
düşünmeye başladı, "içimi bir
çürük taxt parçası tek çürütdüm,
içim bir toz halındadır, üfürseler
uçaram. Ve bu dünyanın dünya
boyda derdlerine bir zerre olub
men de qarışaram. O zaman
zerrelere qarışıb bir heç
olacağam. Bu dünyanın
ağırlığından qurtulacağam. Niye
mene bu qeder ağır oldun,
dünya? Senin bu ağırlığını çeke
bilmedim. Neyi ise unutmaq
istedim sanki. Neyi unutmağa
çalışırdım ki, heç özüm de
bilmirem. Özüme bir macera
axtarırdım, heyat macerası. Mene
ele gelirdi ki, derd çekirem,
eslinde heç ne çekmemişem,
meni sevenlere derd
çekdirmişem. Meni dünyalar
qeder seven anama, qadınıma
yeterince çekdirmişem. Bes körpe
qızım, o hele meni bir ata kimi
tanıyır, menim bir insan kimi
neleri itirdiyimden, bu heyatda
içimi dağıdan, bütün arzularımı
alt-üst eden, meni menden alan
meni tanımır. Zamanla
böyüyecek, her şeyi anlayacaq.
Ve bir gün menim kim olduğumu
da anlayacaq. O zaman men
övladımın üzüne nece baxacağam,
sıxılacağam, ezileceyem,
kiçileceyem, bir

[1] 2 3 4 >>