yağırdı, sakitce, sessiz-
sessiz . İri-iri deneleri her terefi
ağ örtüye bürümüşdü. Üşümeye
başladı, bu soyuğun tesirinden
deyildi, yaxşı bilirdi.
- Ana..., ay ana...
Ana qapıda göründü, sonra da
eyvana çıxdı.
- He, oğlum, ne lazımdır?
- Heç ne lazım deyil, ana.
Yadındadır, uşaq vaxtı resm
çekmeyi xoşlayırdım, hetta meni
resm derneyine de yazdırmışdın.
Yadındadır, bir defe her teref
belece ağappaq olanda
heyetimizin bu menzeresini
çekmişdim. Ana, o menzereni indi
çeke bileremmi ?
Ana kederli gözlerini yana
çevirdi.
- Çeke bilersen, oğlum. "Sen
heyatının resmini çoxdan çekdin
oğlum, ele bir qelemle çekdin ki,
onu bir de, heç demir pozanla da
poza bilmezsen" üreyinde
düşündü ana. Üşüyen kimi oldu,
içeri keçdi.
- Gel eve, oğlum, soyuqdu.
- Soyuq deyil, ana. Bu gözelliye
tamaşa etmek isteyirem...
- Ana, ay ana.
Ana yene eyvana çıxdı. Ay oğul,
deyirsen halva bişir, sonra da
qoymursan , ha çağırırsan.
- Ana, nenem men uşaq olanda
bir bayatı deyirdi, tez-tez
oxuyurdu o bayatını.
- Hansını deyirsen ?
- Hemişe deyirdi, "qem
oylağımdır", bele bir bayatı idi.
- He...
- "Dağlar bağımdır, menim,
Qem oylağımdır, menim.
Dindirmeyin, ağlaram.
Yaman çağımdır, menim".
Ana özü de kövreldi, dediyi
bayatıdan gözleri doldu, içeri
keçdi, göz yaşlarını oğlu
görmesin.
- He, "yaman çağımdır, menim",
üreyinde tekrarladı. Artıq bütün
vücuduna bir esme gelirdi, elleri
de esmeye başlamışdı. Dura
bilmirdi.
Semaya baxdı, göy de yer kimi
ağappaq idi. Bu gün her şey ağ
olacaq. Etrafa baxdı, heç kim yox
idi. Seherden beyninden keçirerek
qeti qerarlaşdırdığı bir ölüm emri
ile bu acı heyat hekayesine son
qoymaq isteyirdi.
Heyetin aşağı başındakı tövleye
sarı getdi, içeri keçib, qapısını
içeriden kildledi. Evvelceden
gizletdiyi kendiri çıxardı, halqa
etdi, sonra da ayğının altına ne ise
qoyub tavandakı mıxa möhkem-
möhkem bağladı. Kendirin
halqasını başından keçirerek
boğazına sıxdı ve ayağının
altındakını

<< 1 2 [3] 4 >>