Her kesden sonra yatar analar. Her kesden evvel qalxar. Kibritlerini çekib ocağını yandırar. Körpelerine, evinin direyine xidmet etmeye başlar. Sessiz-sedasız iş görer. Çaydan qaynayıb buxarı etrafı bürüyen kimi demleyer mexmeri çayını. Yağ, pendir, Allah verenden düzer süfreye. Uşaqlar stekanlerı cingildeden qaşıqların sesine oyanarlar ancaq. Bezilerinin yuxusu ağır olar. Anası yaxınlaşar çarpayısının yanına. Sevgi ile öper, qoxulayar ciyerparasını. Nece diller töker, nece sever, nece oxşayar ! Nehayet, açılar mürgülü gözler... Gergin bir gün başlayar yene de... İşıqlar yanar,söner, eller-üzler yuyular...

Bütün bu telaşlara ancaq süfre başında son qoyular. Qurtum qurtum çay, dilim dilim qızarmış çörek, yağ pendir, dadından doyula bilmeyen çiyelek mürebbesi. Seher yemeyi ve her kes yola çıxar. İşe geden kim, mektebe geden kim... Her birinin arxasından dualar oxuyaraq örter qapını ana. Gözü axşama qeder yollarda qalar. Evin seliqe-sehmanını, biş-düşü onun ciynindedir. Ele ise çox gecikmek de olmaz. Hele bir oğlana bax... Şalvarı bir terefde, köyneyi bir yanda... Bes bu qıza ne deyesen? Riyaziyyat defteri evde qalıb yene... Müellimi danlayacaq...

İndi de balacalar oyandı... En balacası, axşam qapının arasında qalıb ezilen barmağını ğösterir. Görünür ağrısı kecmeyib hele. Eyilib öpür ana sevgi ile. Balacanın üzünde decel bir tebessüm : “Bir de”- deyir. Yene öpür ana. Bes nece? Övladın ağrılarına şefadır ana öpüşü!

Kederli, heyecanlı, min bir hisse qapılaraq yolunu itiren üreklere en sakit bir limandır ana üreyi… Kederinize ortaq, derdinize çaredir ana…

Ne qeder böyüyürsünüzse böyüyün, hansı peşenin sahibi olursuz olun, onun gözünde hemişe uşaqsınız.
Bezmez ana, usanmaz heç vaxt. Övladını sevmekden, dua etmekden, incise de bağışlamaqdan, uzaqdasınızsa, yol gözlemekden yorulmaz. Beli, beledir ana. İndi onu daha hansı sözle teseffür edek, bilmirem...

Her hansı bir insan, her hansı bir qadın qelbine siğmaz ana. Yalnız hiss ede bilersiniz ananıza olan

[1] 2 >>