Bir adam öldü 77 yaşında...
Yaxşı bir adam idi; yumşaq ürekli, güler üzlüydü, amma nedense pis bir arvad, pis bir ata olduğu idi ağıllarda qalan.
Yaxşı bir adam idi; sevgi dolu, göstererdi de hemişe sevgisini.
Yaxşı er ola bilmedi; "heç gün üzü göre bilmeden köçüb getdim bu dünyadan" dedi Xedice Sultan.
Yaxşı ata ola bilmedi; "Biz heç hiss etmedik sevgisini" dedi uşaqları. Ne analarının ölümü bağladı onları yeniden, ne de bir damla göz yaşı tökdüler sonra.

Bir adam öldü, bir qadın girdi mescid heyetine; adı Deniz idi, yaşı adama oxşayırdı.

Deniz, adamın 45 illik sevgilisi idi... Hemişe varlığını bildiyimiz, amma heç görmediyimizdi... Diger heyat, o biri qadın idi Deniz...
Girdi mescid heyetine gözleri yaşla dolu, qıçları titreyerek. Adamın qardaşları, bütün ailesi gedib özünü tanıtdı, elini sıxdı, sebr diledi.
Cenazenin sahibinin "O" olduğunu hiss etdirdi. Adamın uşaqları bele ses etmedi, eşqine hörmet etdiler.

Bir adam öldü ve bir qadın belke de 45 ildir ki, ilk defe özünü günahkar, pis bir qadın kimi hiss etmedi. Belke ilk defe rahat bir nefes aldı, belke ilk defe yaşadı eşqini her kesin içinde, utanmadan. Tanıyırdı hamımızı, bilirdi tek-tek kim olduğumuzu, neler etdiyimizi. Sanki illerdir görmediyi ve darıxdığı qohumlarıyıq kimi baxır, ağlayır, insanın içini acıdırdı...

Bir adam öldü 77 yaşında; ani olmadı, xeste idi...
Yaxşı bir adam idi, sevgi dolu, yumşaq ürekli, amma qorxaqdı. Ne eşqini sahiblenib, 45 ildir ki, heqiqeten sevdiyi qadın ile ortaya çıxa bildi, ne de ailesini bir araya getire bildi.
Amma bilinirdi ki, çox sevdi ve sevildi. Yanındaydı sevgilisi son anına qeder. Öz uşaqları bir damla yaş tökmeseler de, qardaşları, Deniz ve özünden olmayan Denizin oğulları hönkür-hönkür ağladı...

Ve kim bilir her gün neçe adam gözlerini yumur heyata, ne qeder yarım qalmış hekayeler buraxır. Kim bilir her gün neçe evin içine hüzn çökür, neçe adamın qelbinde acı, boşluq, çaresizlik baş künce keçir. Kim bilir neçe adam, yalnız her şey bitib de

[1] 2 >>