zamanı geri getire bilmeyeceyini anladığı o anda yumşalır, heyata ve insanlara daha dözümlü baxır. Kim bilir neçe adam özünü bir an üçün özünü gedenin yerine qoyub, öz ssenarisine baxır, göz yaşlarının bir azını da mütleq özüne od vurub, yeni qerarlar alır heyata dair. Kim bilir neçe adam bir tek hüznün hökm sürdüyü otaqlarda heyatın ne qeder qısa, bezi qaydaların boş, her şeyin bir az menasız olduğunu xatırlayır. İstediyin kimi yaşaya bilmedikce o çox ehemiyyet verdiyi başqalarının düşüncelerinin ne qeder deyersiz olduğunu anlayır.

Her gün mütleq bir yerlerde bezi evlere ateş düşür, mütleq bezileri heyata gözünü yumur, arxasında mütleq her biri roman olacaq hekayeler ve gözü yaşlı bezilerini terk edib, gedir, amma biz eşitmirik, bilmirik. Qorxmadan yaşayanlar, ağlından ve könlünden keçenleri paylaşanlar, heyatda bir ferq yaratmağa çalışanlar, arxalarında eserler buraxanlar olur.

Heyat qısa, insanlar min bir nefer, "sevenin de canı sağ olsun, sevmeyen de" deyib arxanızda yarım qalmış hekayeler buraxmaxmayın. Bu dünyada temizleyib üreklerinizi, buradan keçdiyinizde izah eden bir iz, arxanızdan gözel bir şeyler buraxmanız ümidi ile.
Deniz kimi sevmeyi bilmeyiniz lazımdır...

<< 1 [2]