vacib xeberi, nehayet
bu gün-ömrünün en xoş günü
oldu..Marşrutda arxa oturacaqların
birinde, pencere terefde
oturdu.İstemirdi gözlerinden
qeyri-ixtiyari axan yaşları kimse
görsün.Sevincden axan göz yaşları
olsa bele.Pencereden çöle
baxanda gözlerine inanmadı.El-
ele tutub parkda gezen o cütlüyü
görende sanki cereyan vurmuş
kimi oldu.Bu nedir?O yuxu
görürdü?Sarışın, toppuş qızın
elinden berk-berk tutan Kamil idi,
ya ona ele geldi?Elbette o idi!
Eynindeki o qara zolaqlı mavi
köyneyi de ele Ayten bu
yaxınlarda-ad gününde
bağışlamışdı Kamile.Gözü ile
görmeseydi bütün dünya yığışıb
Kamilin ona xeyanet etdiyini
deseydi inanmayacaqdı yene.Axır
ki, öz gözüyle gördü.Sene olunan
xeyaneti öz gözünle görmek ne
pis şeymiş, ilahi?Xeyanetin bu
qeder acı olduğunu indi bildi.Axı
ilk defeydi dadırdı bu zeherden de
acı xeyaneti..Kaş gözleri kor
olaydı.Kaş bu avtobus bir az evvel
qezaya düşeydi.O öleydi, amma
görmezdi bu menzereni..”Men
seninçün neler etmedim?
Nelerden keçmedim?Sağlamlığımı
itirdim.Atamın nifretini
qazandım.Bunun üçünmü?Bunun
üçünmü?Yox, bu artıq sebr
kasamı daşdıran son damla
oldu.Daha bitdi..Menim kimi
sevgimiz de bitdi.Bitdiii..”
Bayaqkı sevinc göz yaşları
qurumamış onu acı göz yaşları
evez etdi..Hem de berkden,
hönkürtüyle ağlayıb üreyini
boşaltdı.
Eve gelen kimi otağına
keçdi.Yuxu dermanı atıb yatağına
uzandı.Belke bir az yata bilse
sakitleşerdi.Sakit başla daha
düzgün qerar qebul ede biler.Az
sonra yuxuya getdi.Bir neçe saat
sonra oyandı.Evdekiler
Dilaregilden hele de
qayıtmamışdılar.Evdeki
sessizlikden hiss olunurdu.Yene
tek idi...Yatsa da heç ne
deyişmedi.Bayaqkından da pis
idi.Xatırladıqca ehvalı anbaan
pisleşirdi.Sanki qanı donmuşdu
damarlarında.Nefesi ağırlaşır,
çetinlikle gedib-gelirdi.Üreyi
dehşet sıxılır, az qala ağlını
itirmek üzreydi.Gah öz-özüne deli
kimi gülür, gah ağlayırdı.Axşam
atası işden qayıdanda Dilaregile
seherden qonaq geden anasıyla
qardaşını da getirdi.Hamının ehvalı
yaxşı

<< 1 2 [3] 4 5 ... 7 >>