Bezen ele an gelerki , Seversen... Tuta bilmezsen özünü...
Düşüne bilmezsen , Onsuzluğu... Berk-berk sarılmaq isteyersen...
Ama qorxarsan... "Ya buraxar , ya Sevmezse Meni" deye...
"Sebr edim , Belke sever" deye , zamanlar keçer heyatından...
Ama zaman O`nu , Senden üreyini alar elinden.... Ve sonra....
Ve sonra , Bir uçurumun kenarında yalnız taparsan özünü, halsız , taqetsiz veziyyetde... "Sevmek bu imiş" deyersen , Ve üsyan edersen heyatına....
Hemin an tutan yoxsa ellerinden, bir pessimistlik yaşayar heyatına yalnızlıqla davam edersen...
Her kesde O`nu axtararsan , Onun baxışı , Onun gülüşü , Onun sözlerini demedi deye soyuyarsan , ve daha sonra yenede yalnız qalarsan...
Sonra dostlarla bir yerlere gedersen...
Gedersen ama , O`nunla gezdiyin , Onun el-ele tutduğun yerler Sene daha ezab verer , Ve sırf Onu xatırlayaraq , özüne ezab vermek üçün , "Siz gedin , Men Gelirem indi" deyerek oturarsan bir skamiyada...
Elini cibine salar düşünersen her şeyi , Onunla olan yerleri , Onunla olan her şeyi....
Ama eslinde Sevgi , Xoşbextlikdi deye düşündüyün vaxtları heç ağlına gelmez bele...
Sen sadece qemli mahnılarla yaşayar , Xatirelerle ovunarsan illlerce...
Sonra her mahnıda Onu taparsan , Ve tapdığın O`ndan suallar soruşmağa çalışarsan....
"Niye Men yox? Niye sevilmedim?" deye...
Aylar keçer heyatından "Unutdum, Xoşbextdem" deye yalan uydurarsan özüne... Ve sonra O qarşına çıxar , ve her şey dünen olmuş kimi keçmiş heyatına , pessimist günlerine qayıdarsan...
Ve artıq anlayarsanki , İtirdiyin Sevgi , bir üreyi ve arxasınca bir heyatı aparıb eslinde...