Bir az evvel temteraqlı ad
günü ziyafeti başa çatmış,
qonaqlar hamısı çıxıb
getmişdi.Bu il de ad gününü
qeriblikde qeyd etdi. Bura
geldiyi beş il olardı.Beş ilde
yaşadıqları onu daxilen
yaşlandırmışdı.Sanki bir
insanın ömür boyu yaşaya
bileceyi her şeyi yaşamış,
görmüşdü,-ferqi yoxdur pis,
ya yaxşı.Heyatın her üzünü
gördüyü üçün artıq onunçün
yaşamanın da ele bir menası
qalmamışdı.Adeten her il yeni
yaşa dolanda ağlımızdan neler
keçir?:-“Ehh, bir il de
qocaldıq.Ölüme bir az daha
yaxınlaşdıq.Bu yaşadek neler
itirdik, neler qazandıq?”-Yox,
Günay itirdikleri haqda
düşünmek bele
istemirdi.Onun özüne mexsus
neyi qalmışdı ki?İndiki adı
bele özününkü deyildi..Bezen
de ad günlerimizde özümüze
bele teselli ederik:-“Ne olsun
ki, biz yaşlanırıq, övladımız
ki, böyüyür.Bizim
gerçekleşmeyen arzularımızı
onlar heyata keçirer.Bundan
sonrakı ömrümüzü hem de
onlar üçün yaşamalıyıq”..Bes
Günay kim üçün yaşayacaqdı?
Axı onun canı-ciyeri, yegane
eziz balası yanında
deyildi.Ondan çoxdan
uzaqlaşmışdı.Hele bura
gelmeden de çox evvel..
Bu gün 28 yaşı tamam olurdu
Günayın.Zahiren genc ve çox
gözel, daxilense yaşı yüzü
keçmiş Günayın..Evvelki ad
günlerinden ferqli olaraq üzü
gülmür, derin keder
içindeydi.Oktyabr ayı olsa da
burada havalar isti
idi.Göresen indi vetende
havalar necedir?Yeqin ki,
çiskinli, külekli bir payız
günüdür oralarda.Payızı çox
severdi.Yağış yağanda
pencerenin qarşısında eyleşib
xeyala dalmaqdan zövq
alardı.Uşaqlıqda ise yağış
yağmağa başlayan kimi tez
heyete qaçar,–onlar heyet
evinde yaşayırdılar-qollarını
yana açar, üzünü yağışa tutub
mahnı oxuyardı.İçine sebebsiz
sevinc hissi dolardı yağışlı
günlerde..Ehh, o günleri geri
qaytarmaq üçün indi neler
etmezdi?
Yandırılmamış ağ, iri
şamlardan birini götürüb
yandırdı.Otaqdakı
pencerelerin perdelerini
çekib işığı da söndürdü.Yox,
o heç kesi gözlemirdi.Bu
“romantik” axşamda o özüyle
tek qalmaq isteyirdi.İllerden
beri unutmağa çalışdığı
keçmişine

[1] 2 3 ... 7 >>