kimi gözel idi.Şirin dili,
mehribanlığı ile hamını ele ala
bilmişdi.Uşaq evinde her kes onu
sevirdi.Qızlar hamsı ona “bacı”
deyirdiler.Düzdür oğlanlardan ona
her gün sevgi mektubu
gönderenler de olurdu.Tebii ki, bu
yaş dövründe olanların ötüb keçici
olan bir uşaqlıq hevesi idi.Bunu
Anita da başa düşür ve onlara
acığı tutmurdu.Boyu kimi yaşı da
böyümüşdü sanki
Anitanın.Yaşından böyük düşüne
bilirdi.Valideynlerini, her şeyini
itirmiş bu uşaqların qelbine
deymemek üçün her sözüne,
davranışına diqqet ederdi...Hemin
gün Anitanın ad günü idi.On dörd
yaşına keçirdi.Bütün uşaqların
xahişi ile temteraqlı olmasa da
kiçik bayram teşkil edildi.Onu
tebrik etdiler.Bu, sürpriz olduğu
üçün Anita çox heyecanlanmış,
sevincden ağlayırdı.Bu ad günü,
heyatında en xoş günü, en yadda
qalan yegane ad günü
olacaqdı.Doyunca eylenib
yorulandan sonra hamı yatsa da
onun gözüne yuxu getmedi.Her il
ad gününde üzünü çetinlikle
xatırladığı anasını, onları bayram
tebrikine gelerken yolda maşın
qezası neticesinde ölen atasını
xatırlayar, ağlayardı.Eslinde ad
günü onun üçün heç de sevincli
gün sayılmazdı.Ele bunu bildiyine
göre yoldaşları ona sürpriz
etmişdiler.Sağ olsunlar ki, onun
ehvalını aça bildiler.O, burda
özüne heqiqi bir aile tapıb.Öz
ailesinin yerini vere bilecek bir
aile.Uşaq evine o qeder
bağlanmışdı ki, hetta gelecekde,
18 yaşı tamam olandan sonra da
buranı terk etmeyi düşünmür,
körpelere baxmaq üçün qalıb
istenilen işle meşğul olmağa razı
idi.
Gece yarını geçse de o hele
oyaq idi.Yuxusu gelmirdi, amma
yatmalıydı.Yoxsa seher bütün gün
yuxulu olsa
danlanacaqdı.Derslerde yuxulu
olmasından daha çox qardaşını
nezaretsiz buraxacağından ehtiyat
edib yatmağa hazırlaşdı.Yatmadan
evvel ayaqyoluna getmek üçün
otaqdan çıxdı.Dehlizde nese
tappltımı, ya qapı çırpılmasımı,
buna oxşar bir ses
eşitdi.Ehemiyyet
vermedi.Ayaqyolundan qayıdanda
kişi müellimlerden biriyle
rastlaşdı.Adını xatırlamadığı bu
müellim uşaq evine yeni
gelmişdi.Yuxarı

<< 1 [2] 3 4 5 >>