hemişelik
itdi.Saralıb-solmağa
başladı.Hamıdan qaçır, özüne
qapanmışdı.Vasya nese soruşanda,
ya bacısına qısılanda ondan
utanırmış kimi berkden ağlayır,
qardaşını berk-berk qucaqlayıb
buraxmırdı:-”Eh. Vasya, Vasya,
kaş ki, sen balaca
olmayaydın.Menden böyük olub
meni qoruya bileydin.” Bu
hadiseden bir neçe ay keçdi.Anita
kimseye bir söz demese de
hardansa bu ehvalat oğlanlar
arasında yayılmışdı.Yuxarı
siniflerde oxuyan oğlanların bir
neçesi artıq onu
“qaralamışdılar”.Yazıq qız gece
yarısı ayaqyoluna getmeyi
gelende de özünü sıxır,
getmirdi.Hemin gecenin tekrar
olmaması üçün çox çalışdı.Ona
göre geceler oyaq qalan
oğlanların sayı artmışdı axı..Yene
de susurdu.Kimseye bir söz
demir, şikayet
etmirdi.Qorxurdu.Hem qardaşına
göre qorxurdu.Hem de artıq
haqq-edalete inanmırdı.Uşaq da
olsa derk edirdi,-eger müellim
adına leke getiren insanlar tehsil
sahesinde çalışırsa ve onların
havadarları çoxdursa o zaman
kime ve niye şikayet etsin.Onun
bu ölkede birce qohumu olsaydı
qardaşını da götürüb çoxdan
qaçardı burdan.Amma tenha
idi.Kimsesizdi.Çaresizdi..
Yuxarı sinif şagirdleri de nehayet
öz “istekleri”ne çatdılar..Yazıq
qızın esebleri artıq pozulmuşdu.17
yaşında artıq epilepsiya xestesi
idi.Her gece tutmaları olurdu.Bir
defe müalice alsa da bir neticesi
olmadı.Neticesi o zaman ola
bilerdi ki, onun yaşadıqlarına son
qoyulsun, heyat şeraiti deyişsin ve
yaxşılaşsın.Yalnız o zaman
epilepsiya xesteleri nisbeten
normal heyata qadıda
bilerler.Anita ise keçmiş, xoş
günlere bir defelik “Elvida”
demişdi.Ona qarşı olan zorakılıq
davam etdikce qızın halı
günbegün pisleşirdi..Uşaq evini
bitirse de qalmağa yeri
olmadığından ve qardaşının hele
ordan çıxmaq üçün yaşı
çatmadığından bir az da orada
yaşamalı olmuşdu..
Günay Anitanın heyatını
düşündükce özü ile onun
arasındakı oxşarlıqları xatırlamağa
çalışdı.Bir oxşarlıq,- onların her
ikisinin heyatını deyişen ilk itki,-
atalarının ölümü idi.İkinci
oxşarlıqsa,-Anita da uşaq

<< 1 2 3 [4] 5 >>