ile gördü. Altayın buz kimi
soyuq danışığından:"Sen arıtq
mene lazım deyilsen!" fikrini de
anladı.
Fikirden, esebden emelli başlı
arıqlamışdı. Gözleri çuxura
düşmüşdü. Atasını işe yola salaraq
her gün ağlayırdı. Dünen şeherde
Ceyhunu gördü. Buz kimi soyuq
baxışlarla baxırdı ona, hetta
baxışlarında nifret bele vardı. Bir
zaman perestiş ile baxan gözlerde
indi nifreti görüb hiss etmek,
dehşet idi. Bunun sebebini de
bilirdi. Onu Altayın maşınına
minende görmüşdü,özü de iki
defe.Bu tesadüf ola
bilmezdi.Demeli güdüb İlaheni.
Gözlerine inanmamış, bir xeyli
dayanıb maşının dalınca baxmışdı.
İlahe de onun onları gördüyünü
atasına demesinden qorxmuşdu. O
günden Ceyhun onlara gelmedi.
Tebii ki, atasına da heç ne demedi
ondan. Ceyhunu o günden beri ilk
defe idi görürdü.
Onları müqayise etdi-görünüş
nece de aldadıcı imiş. İnsan dilinin
arxasında gizlenib neleri ede
bilermiş?! Gün kimi aydın idi ki,
Altay ondan istifade edib. İndi
derinden fikirleşende bezi şeyler
yadına düşürdü. Altayla birge
olanda onun telefonu susmaq
bilmirdi, zeng edenler de hamısı
"çox vacib bir iş üçün" zeng eden
qohum qızlar, telebe yoldaşları ve
s. idiler. Ceyhunu tanıdığı
müddetde bir defe de telefonda
qızla danışdığını görmedi. Çox
gözel sevgi sözleri bilen,
görüşdükleri qısa müddet erzinde
onların hamısından bacarıqla
istifade eden Altay ve
baxışlarından ona vurğunluq
yağan, lakin bir defe de bunu
diline getirmeyen
Ceyhun.Müqayisede Ceyhun
üstünlük qazandı. Ancaq gec idi.
Özünü Ceyhuna layiq görmürdü.
Sonra acı-acı gülümsündü. Onu
maşına qezebli baxışlarla yola
salan Ceyhuna o lazım idimi?
Elbette yox. Neinki Ceyhuna bu
lekeli adla heç kime lazım deyildi
o. Hele atası...Atasını ne güne
qoydu...Ona hem ata, hem ana
olmuş atasını.
Bu fikirlerle deli olmaq
derecesine gelirdi. En çox da atası
ona "melek qızım"- deyende
ölüm arzulayırdı özüne. Bir gün
apteke gedib çoxlu derman aldı.
Özüne qesd etmek isteyirdi. Son
anda işden tez qayıdan

<< 1 [2] 3 4 5 >>