yanında
qaldı..Esyadan asılılığa, Ömerin
iyrenc cezalarına dözdü,
dözdü..Halbuki vetende olarken
heç neye dözmek istemirdi.Tek
başına övlad böyütmeye bir ana
kimi qatlaşa bilmedi.Burda ise yad
insanların insanlığa sığmayan
işğencelerine dözür.Niye dözür,
ne zamanadek dözecek?Bunu da
bilmirdi.Heç düşünmürdü de.Çünki
özüne olan sonsuz nifretinden bu
cezalara layiq görürdü özünü..
...Hemin gün, Soltan ağanın qefil
gelişlerinin birinde Monika yene
cezalı idi.Yadında deyil neye
göre..Soltan ağa bu defe Ömeri
sorğu-sual etmeden, bu ses-küyün
sebebini soruşmadan birinci
mertebedeki kabinetine
keçdi.Ehvalı çox perişan
idi.Üzünün tükü seliqesiz formada
uzanmış, gözlerinin altı şişmiş ve
kölgeli görünürdü.Bir baxışdan
hiss etmek olurdu ne qeder derin
keder içinde olduğu.Deyesen bir
az içmişdi de..Soltan ağanın
ardınca Ömer de kabinete
keçdi.Ona ne olduğunu soruşmağa
cesaret etmedi.
-Bir şeye ehtiyacınız varmı?
Acsınızmı, ağam?Yemeye, içmeye
ne getirim?-soruşmaqla
kifayetlendi.Ömer onun sadiq
kömekçisi olsa da aralarında bir
mehremlik yox idi.Bu sebebden
de ondakı deyişikliyin sebebini
soruşmadı.Soruşsa da bir cavab
almayacaqdı.Evvel-axır bilecekdi
nece de olsa.
-Heç ne istemirem, Ömer.Ac
deyilem.İçki de istemirem..-Bir
anlıq susdu.-Bir hemdeme
ehtiyacım var, Ömer.-dedi..
Soltan ağanı bu qeder üzen sebeb
heyat yoldaşını qefil itirmesi
idi.Heç vaxt seyahetlere onu da
özüyle aparmazdı.Son seyahete
birlikde getmeyi
qerarlaşdırdı.Xanımına sürpriz
etmek ve baş-başa qalmaq
üçün.Ona menen çox borclu idi.İş
ve eylencelere başı qatışıq olan
zaman evinin, uşaqlarının başında
tek dayanmışdı bu günedek
arvadı.Layiq olduğu kimi
qiymetlendirmemişdi uşaqlarının
anasını.Kaş ki, yene de onu evde
buraxıb özü tek gedeydi.Ne
bileydi ki, arvadı xestedir.Evde
tapılırdı ki, onun xesteliyinin
ciddiliyi ile maraqlana.Getdikleri
üç gün deyildi.Qadının ehvalı qefil
pisleşdi ve üreyi dayandı.Quş kimi
uçub getdi

<< 1 [2] 3 4 ... 7 >>