Salam ana. Necesen? Ümid edirem yaxşısan. Men de yaxşıyam. Burada havalar hele istidir. Ana, bilmirem ne yazım, neden yazım. Yox, bele alınmır. Bilirsen, saxtalığa nifretim var. İndiye qeder heç vaxt yalan danışmamışam sene. İndi ise utanmazcasına sene yaxşı olduğumu yazıram. Heyat insana neler öyredirmiş. Men yaxşı deyilem. Hetta ağlayıram. Sebebini desem, heç bilmirem nece qarşılayacaqsan. Bir neçe saat evvel işden gelib televizoru açdım. Meşhur bir müğenni pişiyine ad günü keçirirdi. Hele tort da, üstünde bezekli şamlar da vardı. İnsanlar zeng vurub pişiyin ad gününü tebrik edir, ona uzun ömür, can sağlığı arzulayırdılar.
Ana, bu gün menim 25 yaşım olur. Ad günümdü. Çox tekem. Etrafımdakı uğursuz, heyatdan küsmüş insanlarsa heç öz ad günlerini xatırlamırlar. Anacan, axı bu…. Yox, bu heç haqsızlıq da deyil. 25 yaşım olur, amma insan olmaqdan başqa heç kimem. Heç ne etmemişem bu 25 ilde. Bilsen nece paxıllığım tutur buzda sürüşen qıza. 21 yaşı var, çempiondu, buz üstünde gözel musiqilere reqs edir, uçur. Mense bu yarımqaranlıq otaqda, çürümüş pencereinin qabağında oturub yegane yaxınıma – sene mektub yazıram.
Ana, yorulmuşam. İnanmazsan ne qeder yorğunam. Niye doğmusan meni? Ona göre ki, boynuma övlad borcu damğasını yapışdırıb, ömür boyu seni qoruyum? Gencliyimi küleklere verib seni temin edim? He? Mehv etmisen heyatımı. İndi bax, 25 yaşımı yad ölkede, heyvan kimi işlemekle keçirirem. Sebeb – yad ölkedi deyib menimle qalmaqdan imtina eden ve her mektubunda menden şikayetlenib incidiyini biruze veren qadını temin etmekdi.
Dünen qonşumuzun qızının toyu idi Ağappaq gelinlikde idi. Yadındamı, men balaca idim, sandıqdan öz gelinliyini çıxarıb deyerdin: “Toyunda bunu geyeceksen”. Yox, elbetde xatırlamırsan. Niye hele de yaşayırsan axı, ana?!
Çox qeribedi, daha heç kime ve heç neye hesed aparmıram. Arzum da yoxdu. Bütün gözelliklerden o qeder uzaqlaşmışam ki, onlar mene aid deyilmiş kimi hiss edirem özümü.
Ah ana, saçlarım da tökülür. Daha o ipek kimi uzun

[1] 2 3 >>