saçlarım yoxdu. Dünen kesdim hamısını. Ellerim de ki, cod – kişi eli kimi. Qocalıram, ana. Belke de bütün bu hessaslığım orta yaş dövrüne yaxınlaşmanın depressiyasıdır.Qocalıram, ana. Gencliyimi yaşamadan.
Herden düşünürem, kaş bir övladım olaydı. Atası heç olmayaydı. Menim atam atmasaydı meni.. Bu kaşlar onsuz da heç neyi deyişmir. Bir qızım olaydı. Her gün saçlarını darayıb toplardım. İşden gelib dizimin üste oturdar, nağıllar danışardım ona. Qızımla iki refiqe kimi gezerdik. Ana, sen bunların heç birini etmedin menimçün. Ya da bir oğlum olsa, dost olsaq onunla. Ana, men ede bilerdim bunu. Bilirsen niye etmedim? İller sonra övladımın mene, bu rengsiz heyata, çürümüş otaqlara, doğuluşuna lenet yağdırmasını istemedim. Yeqin oxuyub hemişeki kimi “ tikanlısan, sancıb üreyimi eridirsen” deyeceksen.
Vaxtdı. Getmeliyem. Amma işe yox. Heyatımın yegane şerefli addımını atmağın zamanı geldi. Hara getdiyimi gizletmeyecem. Körpüye gedirem. Özümü çaya atmağa. Acılarımı soyuq sularla söndürmeye. Çox sevirdim oranı. Boz heyatımın yegane rengli hissesi.
Xahiş edirem, ana, eger üreyinde az da olsa analıq vicdanı varsa, ağlayıb, ağı deme mene. Men zavallı insanam. Bütün o qarışıq ve kederli heyatımdan sonra lütf edib meni buna layiq bilme. Heç olmasa ruhumu azad burax. Men ne ölürem, ne de intihar edirem. Özüm sakitce qerar vermişem ki, senin ve bütün bu çirkinliklerin olduğu dünyadan imtina edim. İncime menden. Ağlaya, kederlene de bilmirem. Bunlar üçün bele, yorulmuşam. Ölmek ölmekdirse, xırıldamaq ne demekdir demişler. Düz demişler. Mektubumu sakit oxu, yaxşı? Bir de, bir de, yene bir daha bağışla meni. Öpürem. “
Mektubu zerfe qoyub bağladı. Qapı döyüldü. Poçtalyon idi. Ona zerf uzatdı. “ Yene dözmeyib, tez yazıb mektubu”.
Açmaq istemirdi zerfi, qorxurdu. Qorxurdu ki, birden anasının mektubunu oxuyub yumşalar üreyi. Divara söykendi. Bir az düşünüb açdı zerfi.
“ Salam. Bu mektubu size qonşunuz X… yazır. Dünen axşam ananız vefat etdi. Gec gele bileceyinizi nezere alıb

<< 1 [2] 3 >>