Yer üzerinde Fani adlı biri yaşayırdı. Onun 3 dostu vardı. Dostlarından ikisini daha çox sever, onlarla tez-tez görüşer, çoxlu söhbet ederdi. Üçüncü dostu ise çox gec-gec yadına düşerdi.

Bir gün şeherin Baş Hakimi Fanini yanına çağırdı. Fani Hakimden çox qorxduğu üçün dostlarından birinin onunla getmesini, onu tek buraxmamasını istedi. O, evvelce birinci - en çox sevdiyi dostunun yanına üz tutdu. Dostu üzünü turşutdu ve çox zengin bir meclise devet aldığını ve buna göre onunla gede bilmeyeceyini söyledi. Fani bundan sonra ikinci - en sevdiyi dostunun yanına getdi ve ondan onunla getmesini xahiş etdi. Dostu bir az tereddüdden sonra bu xahişi qebul etdi ve onunla getdi. Mehkeme qapısına çatanda ise ayaq saxladı ve dedi: "Bağışla, men bundan sonra gele bilmeyeceyem, çox qorxuram. Sen özün tek getsen, daha yaxşı olar". Fani elacsız mehkeme qapısından tek içeri daxil oldu. Hakim onu bu güne qeder etdiyi işlere göre sorğuladı. Ele bu vaxt Faninin gözlemediyi anda üçüncü dostu onun kömeyine geldi ve ele şeyler danışdı ki, Hakim Faninin günahlarını bağışladı.

Bu hekayede Fani biz insanlar, mehkeme qapısı mezar daşı, Hakim ise uca Allahdır. Birinci dost bu heyatda en çox sevdiyimiz var-dövletimizd­ir ki, biz onu özümüzle o biri dünyaya apara bilmerik. İkinci dostumuz yaxın qohum-eqrabımız­, dost-tanışlarım­ızdır. Onlar da bizimle yalnız mezarlığa qeder gele bilerler, lakin o biri terefe bizimle gede bilmezler. Üçüncü gec-gec xatırladığımız dost ise o biri dünyada bize en çox faydası toxunacaq olan bu fani dünyada etdiyimiz yaxşılıqlardır.

Üçüncü dostunuza daha çox diqqet yetirin. Çünki bize en çox onun faydası toxunacaq!