Bir qadın vardı... eslinde o hemişe vardı, içimde yeni, bir müddetdir ele gemirib dayanırdı ruhumu, içden içe dağılırdı, bir az nemli desmal dadındaydım. İndi ele bir dolanır ki, üreyimin qapılarında, "buyur gir, hansından dilersen, oradan gir" demeyim gelir, amma ede bilmirem nedense...

Onu hemişe gülerken görürem. Yaraşır çox zaman, gelince üzünde izah edilecek bir ifadesi olur, gözümde daha da doğmalaşır, get-gede böyüyür ve men onun böyüklüyünü kiçildiyimden çox rahat anlaya bilirem. Bir qadın eslinde o yaşlı deyil elbette, en körpe halında eslinde, en saf, en günahsız, en mehriban... Hemişe o en'lere uyğun ola biler bir bütünlükde... Parçalara bele bölseniz yüzlerle insan çıxa biler bedeninden, sanki itkin, sanki heç çizilmemiş şekil kimi ve heç çekilmemiş bir fotoşekil kadrı kimi... Eslinde o böyük bir qadındır, böyüdükce kiçildiyimi hiss etdirem...

Yavaşca açıram penceremi nefes alıram, o üzüme deyen yağış deneciklerinden mene toxunur, bilirem o meni get-gede özüne hazırlayır, get-gede üşüyürem ve bir sessizlik çökür ruhuma, sanki artıq O'yam!

"Yağış deneleri görünür penceremden, get-gede her şey olmaqda!"

Sevirem yağış damcılarını, çünki yalnızlığımı indi onlarla paylaşıram, her biri sanki bedenimi temizleyir. Ruhumu get-gede ona hazırlayırlar, ele hiss edirem, çünki sebebim olurlar... Sanki davamlı bir tövsiye halındadırlar üreyime doğru, "doğru yoldasan, durma ona qaç" deyer kimi... Yağış deneleri vurur şüşeye, sanki onun qapıma vurması kimi, sanki onun bedeni bedenime toxunur kimi... Ele bir şey ki, bu qeribe, yalnız qeribe, çox qeribe...

Bir qadın oyandırır meni heyata
Heç tek adam düşünermi gözlemeyi
Sevmek bu qeder düşmeseydi dillere
Bu qeder gözlenilirdimi xeyala...

Bir qadın yetdi ömrümü izah etmeye
"Heyatımız birleşdi" daha demedi amma
Kölgem kölgesiyle el-ele gezmekde...
Qefleten ölmüşdüm o an, sonrası qeribedir onsuz da!

Yağış deneleri penceremden üreyimin qapılarına axır, bir fotoşekil kadrı kimi...