Adi günlerden biriydi. Hemişeki kimi internete daxil olub yenilikler axtarırdım. İnsanlarla ünsiyyet qurmaq üçün nik açdım özüme. Her şeyde o nikden başladı. Evvelden oğlanla qızın dostluğuna inanmırdım. Amma risk etmek istediyim üçün mene dostluq teklif eden bir insanla tanış oldum. İlk yazıdan ne ilese ferqlenirdi. Başqa insanlar kimi şablon sözlerden ve suallardan istifade etmirdi. İndi düşünüremki belkede mehz bu cehet meni ona cezb edib. Tanışlığımız ilk günden mövzular etrafında olan fikirlerimizden başladı. Söhbet etdikce mene ele gelirdiki semimi deyil menle. Çünki ne fikirleşirdimse menle razılaşırdı. Günden-güne söhbetimiz daha da maraqlı olurdu. Artıq sagollaşıb yatandada danışdıqlarımızı beynimde götür qoy edirdim. Hetta ele olurduki nese sözler, zarafatlar yadıma düşürdü harda olmağımdan asılı olmayaraq üzümde tebessüm yaranırdı. Eve telesirdimki onunla söhbet edim. Çox bağlanmışdım. Görüşmek qerarına geldik. Hemin günün gelmesini sebirsizlikle gözlesemde içimde heyecan meni boğurdu. Sanki dostumla yox sevdiyim insanla görüşe gedirdim. Görüş günü yağış durmadan yağırdı. Özümden asılı olmadan "Eh yağışda yağmağa vaxt tapdı” deyib deyinirdim. Ne bileydimki hemin yağış üreyimde sevgi toxumu cücerdecek. Görüşerken yağış bize heyecanı bele unutdurmuşdu. Yağış damlaları gözlerimden yanagıma axdıqca gülümsünürdü "meni görüb sevindiyinden ağlayırsanki” deye zarafat edirdi. Ayrılıb eve gelsemde siması, dediyi sözleri ağlımdan getmirdi. Sanki dahada darıxırdım onsuz. Her sözümün başlığında da ,sonunda da Dostumuydu.Özümde hiss etmeden sevgi yarandı qelbimde. Bu hissi mehv etmek istesemde,gün-günden o meni mehv edirdi. Tek ALLAHımla bölüşdüyüm sirri artıq qelbimde saxlaya bilmirdim. Dost dediyim insana artıq dost demeye bele utanırdım. Daha döze bilmeyib üreyimden keçenleri mektubla email adresine göndermeyi qerara aldım. Kenarda yazdığım sözleri ünvanı açıb göndermek isteyende mene ondan mektub gelmişdi. Sevine-sevine açıb oxumaq isteyerken bütün xeyallarım puç

[1] 2 >>