idim. - Derhal qapini ach! - Deqiq delisen! – onun arsizligina agzi achiq tamawa edirdim. O mene teref yaxinlawdi. Qorxmaga bawlayirdim ki, melum oldu ki qapini achirmiw. - Getmek isteyirsen get. Chox lazimiydi seher tezden delilerle ellewirem. Gelen defe bextin getirmeye biler, men yox ag xalatli emiler seni qaldira biler. Ona gore de... Onun nesihetlerini sona qeder dinlemedim. Qapini chirpib, getmeye bawladim. Hara getdiyimi bilmirdim. Bir neche deqiqe etrafima baxmadan gedirdim. Chox esebi idim, ozume, diqqetsizliyime (o boyda mawini nece gormedim axi?), mene deli deyen oglana (hem de bir neche defe), yagan yagiwa, hamiya, her weye esebi idim. Uwuduyumu hiss etmeye bawladim. Bir de ki, yoldan kechenlerin qeribe baxiwlarindan narahat olurdum. Nehayet, bir magazanin vitrininde ozumu gorende palchiqli yere serilmek uzre idim. Herchend ki bu menim goruntumde ele de boyuk ferq yaratmayacaqdi, ust-bawim palchiga bulanmiwdi, walvarimin dizleri cirilmiw, ayaqlarimda yaralar gorunurdu. Ele oglani lenetlemeye hazirlawirdim ki, ozu peyda oldu, daha dogrusu oz “tank”ini tratuarda saxladi ve qapini achdi. - Ey sen... ne idi adin... otur mawina, aparim – bu sozleri ewidib suretli addimlarla ordan uzaqlawmaga bawladim. O ise yavaw suretle arxamca sururdu – Aysel, bu qeder agilsizliq besdi, otur mawina, onsuz da bu veziyyetde chox gede bilmeyeceksen, amma evezinde ozune setelcem qazanacaqsan. Bu sozleri effektli oldu, hem de mene maraqli idi, o adimi hardan bilir? Heyatim boyunca anamin mene oyretdiklerini bir kenara qoyub (ozgesinin mawinina oturmaq nedi, baxmaq da olmaz!!!) men mawina oturdum ve qapini ortdum. Oglanin elinde telebe biletimi gordum. Melum oldu ki, oz namusumu xilas etdiyim vaxt chantami onun mawininda yaddan chixartmiwam. Ele yerimi rahatlamiwdim ki, o soruwdu: - Harda yawayirsan? - Evde – o vaxt onun sualina chox teeccublenmiwdim. - Buna wubhem yoxdu! – mene qeribe terzde baxirdi – bes bu ev hardadi? Seni hara aparim? - Burda mene onun ne demek istediyi

<< 1 [2] 3 4 ... 174 >>