qorxaraq Orxana baxdi, onun sifeti sanki soyuq maska kimi idi, baxiwlari harasa yonelmiwdi. Aysel onun baxiwlarini izledi ve cavan olmasa da yarawiqli olan kiwinin qolunda zala daxil olan gozqamawdirici sariwin qadini gordu. Qadinin al-qirmizi paltari on terefden derin yariqli idi ve onun ideal beden formasini tam uze chixarirdi. Boynunda brilliantlar parildayirdi. Qadin da baxiwlarini Orxandan chekmirdi.
***
Ilk evvel Ayselde qisqancliq qigilcimlari baw qaldirdi, bu kichik bir an idi. Sonra ise Aysel qadina daha da diqqetle baxdi, cavan deyildi, amma oz yawina gore chox yaxwi qalmiwdi. Ve gozleri... Aysel inana bilmirdi. Okean rengli, goyumtul-yawil gozler. Orxanin gozleri kimi. Artiq emin idi – bu onun anasidir. Aysel hardasa oxumuwdu ki, cavan olarken Elxan Larisa adli qizla aileli olub. Evvelce onlarin 2 uwagi var idi, sonra ise melum oldu ki, boyuk qiz Elxana mexsus deyil. Bu chox qaranliq ehvalat idi. Larisa uwaqlarini goturub sevgilisinin evine qachmiwdi. Elxan oglunu goture bilmiwdi. O vaxtdan onlarin elaqesi tamamile kesilib ve ne Elxan, ne de Orxan onu xatirlamamaga chaliwirlar. Susqunluq dozulmez olmaga bawlamiwdi, Aysel gorurdu ki, Orxan ozune cavabdeh deyil.
Ay: Orxan. – asta sesle dedi.
Ay: Orxan! – amma Orxan onu ewitmirdi. Sanki bawqa alemde idi. Aysel qorxdu. Larisa da eyniyle yerinde donmuwdu, onun “sevgilisi” hech ne anlamadan el-ayaga duwmuwdu. Aysel gozleri ile dostlarini axtardi. Vadikle Sati de ne etmeli olduqlarini bilmirdiler. Ozu hereket etmeli idi. Aysel barmaqlarinin ucuna qalxdi ve astaca dodaqlari ile erinin dodaqlarina toxundu. Orxan sanki ayildi ve onu ozune daha da mohkem sixdi, sanki ozunu ele almaq uchun bu vacib idi.
Ay: Orxan meni eve apar, chox yorulmuwam. – Sozler ona chox chetinlikle chatirdi, sanki bawqa alemden deyilmiw kimi. Nehayet Orxan baxiwlarini qadindan yayindirdi.
Ay: Orxan, meni eve apar. – bir daha tekrar etdi. Bu defe Orxan bawi ile raziliq bildirdi. Ayselin elinden mohkem tutub, chixiwa dogru telesdi.

<< 1 ... 121 122 [123] 124 125 ... 174 >>