ehtirasindan aralandi.
Or: Aysel… - ehtirasdan xiriltili olmuw sesle pichildadi.
Or: Men seni arzulayiram, heyatimda hech kimi arzulamadigim qeder arzulayiram. – Aysel geniw achilmiw gozleri ile ona baxirdi, Orxan baw barmagini onun dodaqlarinda gezdirdi, bunun tesirinden onun dodaqlari aralandi. Orxanin bogazindan iniltili ses qopdu.
Or: Aman Allah… bunun ne demek oldugunu bawa duwursen? – bir anda Ayselin sifeti tund qirmizi reng aldi, utanaraq baxiwlarini yere dikdi, sanki indi onun sozleri baresinde duwunurdu. Orxan sebrle gozleyirdi. Bir deqiqeden artiq vaxt kechdi, Ayselin uzun kirpikleri yuxari qalxdi ve onlarin baxiwlari birlewdi. Onun gozlerinde Orxan eminlik, qeti qerar ve ehtiras gordu. Aysel yene ona dogru uzandi. Bu defe Orxanin ona qarwi qoymaga gucu yox idi. O Ayseli ozune sixdi, sanki butun heyati bundan asiliymiw kimi, sanki sonsuz sehrada yegane su menbeyi o imiw kimi dodaqlarina yapiwdi. Aysel ozu de bilmeden onun qanini qaynadirdi, aglini bawindan alirdi. Orxan kureyi uste uzandi ve Ayseli de ozu ile apardi, Aysel onun ustunde oldu. Bu veziyyetden utanib qizcigaz pozani deyiwmek istedi, amma Orxan ona hech bir imkan vermeyerek yeniden dodaqlarini teleb etdi. Ayselin sachlarinin welalesi Orxanin sinesine dagilmiwdi, buruqlari onun uzunu oxwayirdi. Ayselin utancaq ve bacariqsiz elleri onun koyneyinin altina kecherek bedenini kewf etmeye bawladi, onun isti barmaqlarinin tesirinden Orxanin bedeninden sanki cereyan kechdi. Orxan yerinde firlanaraq onu agirligi ile ezdi, gozlerini Ayselden chekmeden bir az qalxdi ve koyneyini chixarmaga cehd gosterdi, amma duymeler elinden suruwerek bu iwe mane olurdular. Aysel sehrlenmiw kimi onun her hereketini izleyirdi, Orxan ise onun reaksiyasina fikir verirdi. Neticede onun sebr kasasi dawdi, Orxan sadece eynindeki koyneyi yirtdi, sozebaxmaz duymeler otagin her kuncune sepelendiler. Koyneyini ise otagin uzaq kuncune atdi ve qizcigazin gozleri onune xefif tuk ortuyu ile ortulmuw chilpaq enli kurek serildi.

<< 1 ... 127 128 [129] 130 131 ... 174 >>