Aysel sesli olaraq derinden koks oturdu, onun acgoz gozleri gorduyu menzerenin her hissesini nezerden kechirirdi. Orxanin bedeni ideal sayilmazdi, chunki hech bir kerpic yox idi, sadece dumduz qarin ve mohkem press. Bedeninde her wey mutenasib idi. Amma Aysel uchun o yegane ve tekrarolunmaz idi.
Ay: Heyatimda gorduyum en yarawiqli kiwisen. – Utansa da etirafini etdi ve barmaqlarinin ucu ile onun chiyinlerine toxundu. Orxan gulumsundu.
Or: Ezizim, men senin “gorduyun” yegane kiwiyem. – Bu sozlerle o yeniden Ayselin dodaqlarina hucum etdi. Onlarin bedenleri butunlukle birlewirdi, Aysel aralarindaki parchalardan bele onun ehtirasinin gucunu hiss edirdi. Gece boyunca ilk defe onun gozlerinde eminsizlik qigilcimi yarandi. Orxan onun utandigini sezdi.
Or: Ozunle qurur duya bilersen, ezizim. – dedi ve novbeti saniyede awagi enerek dodaqlari ile Ayselin gece koyneyinin ustunden onun gilesinden yapiwdi. Aysel qiwqirdi – gozlenilmezlikden, hezzden. Qulagindaki kuyden ve oz nalesinden bawqa Orxanin ozundenrazi guluwunu de ewidirdi. Orxan asta-asta, ince toxunuwlarla gah bu, gah da diger gileni diwleri arasina alaraq onun dadindan, onun nalesinden hezz alirdi. Ayselin elleri onu ozune daha da sixirdi, dirnaqlari derisine kechirdi. Orxan onu yataga sixmaqla ehtirasinin gucunu gostererek onun dowleri arasindan dodaqlarina kimi islaq cigir salmiwdi. O chox isteyerdi ki, iwigi yandirsin ve arvadinin onun toxunuwlarindan qivrilan bedeninin goruntusune tamawa etsin, amma bilirdi ki, Aysel buna etiraz edecek. “Eybi yox, ezizim, hele vaxtimiz olacaq” – Orxan oz-ozune soz verdi. Onun elleri Ayselin ince belinden astaca awagi duwerek gece koyneyinin ucuna chatdi ve yavaw-yavaw onu qaldirmaga bawladi.
Ay: Orxan. – deyerek etiraz etmeye chaliwdi, amma Orxan onu opuwleri ile susdurdu, sanki dili ile onun agzini kewf edirdi, Aysel ise wam etrafindaki pervane kimi qanadlarini yandirirdi. Ayselin yerde qalan agli-fikri Orxanin iddiali, amma ince barmaqlarini hele hech kimin toxunmadigi

<< 1 ... 128 129 [130] 131 132 ... 174 >>