onunde dayanib 2 badeye werab suzurdu. Bir neche deqiqe diqqetle bir-birine baxdilar. Hele de gozel idi, duzdur iller oz izini buraxmiwdi: yanaqlarindaki xefif qizarti, teravet, derin gozlerindeki parilti itmiwdi. Amma buna baxmayaraq mohtewem gorunurdu, al qirmizi paltar gozel beden quruluwunu biruze verirdi. Gozleri… gozlerine baxmamaga chaliwirdi Elxan. Yox, utanasi bir weyi yox idi. Sadece onlar Orxana anasindan qalan yegane yadigar idi.
El: Niye gelmisen? – hech bir salamlamasiz Elxan keskin soruwdu. Larisa onun sualina goz yumaraq oz sualini verdi.
La: Demeli, onu evlendirmisen?
El: Bu onun sechimi idi. – Elxan icazesiz kresloda eylewdi.
El: Niye gelmisen? – Larisa inamsiz baxiwlarla Elxana baxdi.
La: Ozunun bunu sechdiyine hech vaxt inanmaram.
El: Hech inanmagin lazim da deyil. Umumiyyetle onun heyatina mudaxile etmeyin lazim deyil. Onunla maraqlanmaq ewqi hardan duwdu aglina?
La: Yixilana balta vurursan? Senin repertuarindir. – Larisa Elxanla uzbeuz kresloya kechdi ve ayagini ayaginin uste awirdib eylewdi. Al qirmizi paltarinin boyuk yarigi ayaqlarini goz onune serirdi.
El: Sonuncu defe soruwuram, niye gelmisen?
La: Yoxsa ne? Cavab vermesem ne olacaq? – onun terefinden bunu demek agilsizliq idi. O chox yaxwi bilirdi ki, sohbet yegane oglundan gedirse Elxan nelere qadirdir. Larisa tez sehvini duzeltdi.
La: Men qizima gore narahatam… - sifeti ciddi ifade aldi.
El: Guldurme meni, seni narahat eden yegane insan – ozunsen. Qizina gelende ise, fexr ede bilersen – anasinin qizidir. – Larisanin sifeti titredi, amma o hech ne demedi.
El: Sene de, senin pozgun qizina da tupurmuwem. Meni maraqlandiran yegane insan – Orxandir. Onun sakitliyi uchun men her weye gederem – sen bunu yaxwi bilirsen. – Larisa bilirdi. Umumiyyetle hami bilirdi – Orxan atasi uchun her wey idi.
La: Onunla goruwmek fikrim yox idi.
El: Buna wubhem yoxdur. Analiq hisslerinin cowgunlugu ile hech vaxt ferqlenmirdin. Inanmiram ki, o vaxtdan nese deyiwmiw olsun. – Larisa

<< 1 ... 134 135 [136] 137 138 ... 174 >>