tutaraq silkelemeye bawladi. Aysel onun elinden chixmaga chaliwidi.
Ay: Orxan, indi qusacam... – hemin anda Orxan onu buraxdi. Aysel otaqdan qacharaq chixdi. Elxan celd otaga girdi.
El: Sen ne et... – Elxan oglunun sifetini gorub bir anliq dondu.
El: Orxan, sen ona vurdun?
Or: Yox. – avtorobot kimi cavab verirdi.
Or: Men onun ureyini bulandiriram.
Sa: Ele menim de ureyimi bulandirirsan. – Sati qapinin kandarindan dillendi.
Sa: Bir kilometrden bele senden spirtle qariwiq tustu qoxusu gelir. – Elxan da onunla razilawdi. Orxan pencereye yaxinlawib xefif tuklenmiw uzune el chekdi. Butun geceni yatmamiwdi, derdini ichki ile unutmaga chaliwmiwdi. Sonra ise evi alt-ust ederek mawinin acharlarini axtarmaga chaliwmiwdi. Amma, atasi onun surete olan sevgisini yaxwi bildiyinden butun acharlari gizletmiw, qaraji bagli saxlatmiwdi. Orxan yadina saldi ki, Aysele neche defe zeng etmiwdi, amma o cavab vermirdi, Orxan ise butun iwlerini ataraq eve gelmiwdi, Alya xala ise bildirmiwdi ki, Aysel harasa getdi... Evvelce Orxan onu axtarmaq istedi, amma sonra fikrini deyiwdi – o ki ozu getdi. Bir defe bir qachagi qovalamiwdi ve neticesi hech de yaxwi olmadi. Bu gun ise, Alya xala ona Elxanla Vadikin sohbetini daniwanda, doze bilmeyib onlarin arxasinca getdi. “Niye?” – oz-ozunden soruwurdu. Ona baxanda ureyinin bulandigini ewitmek uchun? Bes onlarin birlikde kechirdikleri geceleri, opuwleri, qucaqlawmalari? Heqiqetenmi o oyun oynayirdi? Yox, onun mawinla vurdugu qiz, onun her hereketine yon veren qiz, onunla mubahise etmekden chekinmeyen qiz bele oyun oynaya bilmezdi. Tam eminlikle Orxan arvadinin arxasinca getdi. Aysel yenice vanna otagindan chixmiwdi. Rengi ele agappaq olmuwdu ki, Orxanin ureyi sizladi.
Or: Biz sohbetimizi bitirmedik. – Aysel raziliq olaraq bawini terpetdi.
Ay: Duzdur. Sen daniwdin, men ise qulaq asdim. – Aysel yorgun halda stulda eylewdi, Orxan onunla uzbeuz kresloda oturdu.
Ay: Menim de demeye sozum var.
Or: Fikrimce ewitmek maraqli olar.
Ay: He elbette,

<< 1 ... 167 168 [169] 170 171 ... 174 >>