sene xususile... – Aysel onun vecsiz guluwunu canlandirmaga chaliwdi.
Ay: Men hamileyem... – Orxan onun sozlerini ewitdi, amma bu sozlerin anlami ona sanki qalin divarlardan kecherek chatirdi. Gozlerinin rengi goz onunde deyiwirdi – goyumtul-yawildan qapqaraya chevrildiler, bebekleri geneldi, gozleri qanla doldu.
Or: Sen... sen hesab etdin ki, bunu mene ele bu cur demeli idin? – novbeti anda Renessans dovrune mexsus entiq vaz divara chirpilaraq xirda parchalara bolundu. Vadik otaga girerek Orxani dayandirmaga chaliwdi.
Va: Besdir daha, ona eseblewmek olmaz. – Orxan bir hereketle onu iteledi, Vadik stolun kuncune bawi ile deyerek yere yixildi.
Ay: Senin uchun bunun bele olub-olmamasinin ferqi var? – Aysel tam sakitlikle soruwdu.
Or: Sen – zibilsen... – hirsinden deliye donmuw Orxan kechirdiyi narahatligi ifade edecek sozleri tapa bilmirdi.
Ay: Katibenin stolundaki senedleri gormuwem. Bowanma halinda ortaq emlaq kimi bolunmeyecek menzilin senedleri, menim adima bank hesabi... Orda bawqa weyler de vardi... Ne duwunmeli idim? Sen de, Orxan... – Orxan ne deyeceyini bilmirdi.
Ay: Seni sevirem... – erinin gozlerine baxaraq etirafini etdi. Vadik, Sati ve Elxan ehtiyatla, sinmiw vazanin qirintilarina basmamaq uchun barmaqlarinin ucunda otagi terk etdiler. Ne Aysel, ne de ki Orxan buna fikir vermediler.
Ay: Amma bu hech ne demek deyil, biz bu haqda razilawmamiwdiq, bizim nigah muqavilemizde ne bu, ne de uwaq baresinde bend yoxdur. – Orxan nese demeye chaliwdi, amma Aysel imkan vermedi.
Ay: Icaze ver bitirim. Daha bele bacarmiram, men mueyyenlik isteyirem. Sabahki gunden ne gozlemeli oldugumu bilmek isteyirem. Bir gun gelib evli olmaqdan bezdiyini, sonun chatdigini deyeceyini gozleyerek daimi qorxu hissi ile yawamaq istemirem. Elime plastik kart ve acharlari tehvil vererek “elvida” demeyini gozlemek istemirem. Orxan, bilirsen bunu neche defe yuxumda gormuwem, bu menim en qorxulu kabusumdur. – Aysel goz yawlari ile daniwirdi, acisi her sozunde, her nefesinde

<< 1 ... 168 169 [170] 171 172 ... 174 >>