ayaga qalxaraq dedi. Orxan ise duwunceleri ile tek qaldi. “Bu baw belasi heyatima daxil olandan”.
***
Atasi ile sohbetin aci dadi qalmiwdi sanki. Kiwi nedense wubhelenir, bu ise Orxanin planlarina daxil deyildi. Bu gun tez yatmaga qerar verdi. Otagi qaranliga qerq olmuwdu, yalniz pencereden duwen ay iwigi bu qaranligi 2 yere bolurdu. Orxan pencereye yaxinlawib, geceye tamawa etdi. Oz heyatini, qonwu otaqda sakit yatan qizi, atasini duwundu. Atasi bu heyatda yegane insan idi ki, Orxan onun uchun her weye gederdi. Atasi uchun Orxan heyatin menasi demek idi. Atasi uchun Orxan heyat demek idi. Orxan bunu chox yaxwi bilirdi, hiss edirdi. Amma indi heyatinda o peyda olub ve Orxan isteyir ki, onun qaygisina qalsin. O Orxanin en ince hisslerini oyandirirdi. Hem de tekce ince hissleri yox… Bu balaca baw belasi geniw achilmiw mesum gozleri ile Orxanda istek yaradirdi. Bu gun metroda – o budreyende, Orxan ise onu tutanda – onu ozune bu qeder sixmaga gerek yox idi. Amma Orxan ozunu saxlaya bilmedi. Doyumsuz istek kimi onu hiss etmeye, ona toxunmaga ehtiyaci var idi. Daha 1 saniye ve o her weyi, ictimai neqliyyatda olduqlarini, etrafda chox da olmasa, amma her halda insanlarin olmasini unudacaqdi… Artiq onun dodaqlarina yapiwmaq, onlarin dadini bilmek, oz yangisini sondurmeye hazir idi. Az qalsin butun zencirlerini qiracaqdi. Orxan duwundu ki, Ayselin buna reaksiyasi nece olardi. Deqiq qizarardi… Bes goresen onu kimse opub? Orxan ozunu ele aldi. “Kerimov, bele getse, sen butun aglini itirib ancaq onun uchun vesveseli olacaqsan. Bu iwle nese etmek lazimdir. Sene qadin lazimdir!” Orxan celd addimlarla awagi duwdu. Vadiki oyandirmaq istemedi, evin onunde saxladigi Aston Martin ise chox gozecharpan idi, nese sade bir wey lazim idi. Evden chixib qaraja dogru getmeye bawladi. Hovuzun yanindan otub kechirdi ki, ozu de bilmeden bawini chevirdi. Aysel hovuzun lap kenarinda chenesini dizlerine dayayaraq oturmuwdu. Sachlari demek olar ki, butun bedenini orturdu, Andersenin superisine

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 174 >>