meqsedle qurulmush bir munasibetdir. Ve artiq buna son qoymagin vaxti gelib catib.
Sebine gozleri dolaraq ona baxdi: Ruslan, xahish edirem, menden ayrilma. Onunla araniza girmeyecem, sizincun tehluke olmayacam. Onun bizim munasibetimizden xeberi bele olmayacaq. Xahish edirem, menden ayrilma.
Ruslan teeccuble ona baxaraq evvelki ses tonunu deyiesherek: Sebine, sen ne danishirsan? Ozun eshidirsen ne dediyini?.. Sene deyirem ki, men Nermine ashiqem, onu delicesine sevirem ve onu bele severken deyil seninle, bir bashqasi ile de ola bilmerem.
Sebine onun bu qeti sozlerinden sonra artiq goz yashlarini tuta bilmedi: Ruslan, bes menim hisslerim? Menim duygularim? Onlar seni hec mi maraqlandirmir?
Ruslan ilk defe idi ki, ondan bu etiraflari eshidirdi ve indi yene mumkun qeder sebr ve anlayishla danishmaga calishdi: Sebine, men hec vaxt sene umid vermemishem, sene bir gelecek soz vermemishem. Ozun de bilirdin ki, evvel-axir bu munasibet bitecek. Sen bunlari bile-bile mene qarshi...
Sebine ona sozunu tamamlamaga icaze vermedi: Ruslan, men seni sevirem. Bu ne qeder yalnish olsa da sevirem. Ve seni itire bilmerem. Buna icaze vermeyecem... Yox, o axmaga gore seni itirmeyecem.
Ruslan artiq ona hec bir sozun tesir etmediyini gorub yaxinlasharaq duz gozlerinin icine baxdi ve qeti shekilde: Yanilirsan, Sebine. Itireceksen, ozu de bugun. Sene qarshi durust ve sebrli olmaga calishdim amma gorurem ki, sen bu dilden anlamirsan. Ona gore de sene son sozumu deyirem. Aramizda bugune kimi ne yashanmishdisa yashandi ve bitdi. Bir daha qarshina cixmayacam. Umid edirem ki, ne dediyimi anladin..., deyerek masadan qalxdi ve iti addimlarla kafeden cixib getdi.
Sebine goz yashlarini silerek onun arxasinca baxirdi. Indi o, Nermine qarshi olan nifretden bashqa hec bir hiss kecirmirdi. Ne teessuf, ne qezeb, ne de umidsizlik. Sadece Nermine qarshi sonsuz nifret ve ele indice ona elave olunan intiqam hissi. O, gozlerini qiyaraq oz-ozune danishmaga bashladi: Yaxshi, Ruslan...Qoy sen deyen

<< 1 ... 102 103 [104] 105 106 ... 261 >>