get-gede eser-elamet qalmamaga bashlamishdi. O sonsuz zovqun derinliklerinde tamamile qeyb olaraq ehtirasla sevishdiler. Duydugu agri Nermini incitdise de belli etmemeye calishdii. Dodaqlarindan agrisini ifade edecek tek bir soz bele cixmadi. Bir-birlerine qarisharaq bir vehdet olarken zovqun herden bezi incidici agrilarla qarishdigi bir sehr ve bash dondurucu hezz duygusu icinde, ozlerini hec tutmadan bir-birlerine bexsh etdiler. Sonra derileri terden bir perdenin arasindan bir-birinde eriyerken, bir muddet hereketsizce qucaq-qucaga qaldilar. Onlara var olduqlari dunyadan uzaqlara aparan zovq buludundan ene bilmeleri ucun deqiqeler lazim oldu. Bashlarinin zovqden donduyu uzun deqiqeler... Doymaq idi bu... Beli, iki vucudun, iki ruhun bir-birine qarisharaq eyni hezzi, eyni zovqu eyni anda duyaraq bir-birinden doymagi demek idi bu... Insanin zehni ve fiziki serhedlerini ashmaga muveffeq oldugu, agrinin zovqe cevrildiyi ve duygularin shehvetli bir serxoshluqda yoxa cixdigi o hessas raziliq hali idi bu... Ruslan bashini onun sinesi uzerinden qaldirib titrek sesle: Nermin... Nermin, sen menim hersheyimsen. Seni sevirem, deyerek onu yeniden qucaqlayib saclarindan operken mohkemce ozune sixdi.
Nermin ellerini onun bedeninde gezdirerken sakit bir sesle: Men de seni sevirem, hersheyim. Canimdan cox sevirem, deyerek onun uzune zerif bir opush qondurdu.
Onlar sevgiden serxosh olmaq istermish kimi bir-birinin dodaqlarindan ehtirasla, zovqle dadib, bir-birini nevazishli sigallarla sevib biraz daha "sevgi otaqlari"nda bash-basha deqiqelerce sarilaraq qalib sonra yuxuya getdiler.
Ruslan qizmar yay guneshinin shualari ile yene gozlerini yavash-yavash acib bashini onun sinesine dayayib uzuuste yatan Nermine baxaraq gulumsundu. O, bir nece deqiqe hereket etmeden sadece onun melekler kimi yatishini izleyib saclarini ehmalca sigalladi. Sonra yavashca onun bashini qaldirib oz yastigina qoyub yataqdan qalxdi. Nermin ele derin yuxuya getmishdi ki, hetta onun qalxdigini bele hiss

<< 1 ... 256 257 [258] 259 260 261 >>