qorxularini tamamile unudub ve bu anin zovqunu yashayirdilar sadece. Nermin bashini Ruslanin ciyninden qaldiraraq gulumsedi: Nenem... Nenem meni gozleyir, Ruslan. Narahat olar geciksem, meni apar eve.
Ruslan: Sevgilim, bu an etmek istediyim en son shey seni eve aparmaq olsa da teessuf ki, bunu etmeye mecburam... heleki ))
Nermin ayaga qalxaraq: Erinirsense ozum taksiyle gede bilerem ))
Ruslan gulumseyerek: Sen menim ne demek istediyimi anladin eslinde )), deyerek ayaga qalxdi ve Nerminin elini hele de buraxmadigi ucun onunla birlikde qapiya teref getdi. Sonra ise hazirlashib birlikde evden cixdilar.
Ruslan Nermini evlerine apardiqdan sonra ozu de eve gelerek bugun yashadiqlarini fikirleshdi. O, Nermini ne qeder cox sevirdise bir o qeder de cox onu itirmekden qorxurdu. Icinde nedense anlam vere bilmediyi bir narahatliq var idi. O, eslinde xoshbext olmali idi cunki heyatinda her shey yolunda gedirdi amma bu narahtliq hissi ona xoshbextliyini tam shekilde yashamaga imkan vermirdi. Ruslan bunun sebebinin ne olacagini dushunurduse de tapa bilmirdi. Nehayet ki, bu yersiz narahatligi aglindan cixarmagi qerarlashdirib sonra ise Sebineyle danishmali oldugunu xatirlayaraq telefonu goturub ona zeng etdi: Alo! Sebine, salam.
Sebine: Salam, Ruslan. Necesen?
Ruslan: Yaxshiyam. Sen necesen?
Sebine: Sen yoxlayandan yaxshi. Deyesen, bashin Nermin xanima yaman qarishib.
Ruslan: Sebine, onun adini tez-tez hallandirmani istemirem. Sadece zeng etdim oyrenem ki, sabah vaxtin var menimle gorushmeye ya yox.
Sebine sevinerek: Elbette var. Sen necede istesen gorushe bilerik ))
Ruslan: Yaxshi, onda ishden cixanda gelib seni goturecem.
Sebine: Ok. Gozleyecem seni. Opdum.
Ruslan: Men de opdum. Helelik!, deyerek telefonu sondurdu ve sabah ne edeceyini gotur-qoy etmeye bashladi.
Nermin Cavidle artiq yarim saati kecen sohbetini sonlandiraraq telefonu sondurdu. O, bu oyunu bir an evvel bitirmeyi nece de isteyerdi. Amma bu artiq onun davam etdirmeye mecbur oldugu bir oyun

<< 1 ... 96 97 [98] 99 100 ... 261 >>