hovuz ölü divin göz çuxuru
kimi ebedi olaraq semaya baxırdı.
Skamyaların birinde oturdum. Güneş dörd bucaq boz binaların dümdüz hamar damlarından işıq
saçırdı. Arxamdakı ağacların kölgeleri getdikce uzanırdı. Başına mavi zolaqlı çadra örtmüş, ayaqlarına
da şap-şup eden ev başmaqları geymiş bir qadın yanımdan keçdi. Çadranın altından qadının uzun
dimdik burnu görünürdü. Dimdik burun meni izleyirmiş kimi men terefe yöneldi. Tez başımı yan
terefe çevirdim. Bu anda menim üzerime qeribe bir yorğunluq çökdü. Ne yaxşı ki, Nino çarşab
örtmürdü ve onun burnu dimdik burun deyildi. Men Ninonu heç bir zaman çadra örtmeye
qoymayacağam.
Batan güneşin parıltısında Ninonun siması durdu gözlerimin qabağında.
Nino Kipiani… bu ne gözel gürcü adı idi. Avropanın adet ve enenelerini seven alicenab valideynleri
olan Nino! Ninonun ağappaq gözel sifetindeki uzun qara kiprikleri altında iri, güler, qığılcım saçan
Qafqazlı gözleri var idi. Bele xoş ve şen gözler yalnız gürcü qızlarında olur. Nazik, hilal qaşlı Ninonun
profili hezreti Meryemin profilini xatırladırdı. Bu oxşatmalar mene xoş gelirdi. Ancaq bu cür qadınlar
o qeribe ve anlaşılmaz dünyanın simvolu olan hezreti Meryeme benzedile bilerdi.
Geniş çöllerden esmiş küleklerin getirdiyi göz qamaşdıran qumlarla örtülmüş qubernator bağına
diqqetle baxdım. Gözlerimi yumdum. Birden yanımda şen bir gülüş sesi eşitdim:
“Allah, Allah! Siz Romeoya baxın! Culyettasını gözleyerken yuxuya gedib!”
Yerimden sıçradım. Nino düz yanımda dayanmışdı. Eyninde müqeddes Tamara qız litseyinin mavi
rengde uniforması var idi. Nino şerqlilerin xoşuna gelmeyecek qeder arıq ve ince idi. Amma mendeki
ince duyğuları oyadan da ele onun bu qüsuru idi. Onun on yeddi yaşı var idi ve men onu ilk defe
Nikolay küçesinden litseye getdiyi birinci günden tanıyırdım.
Nino yanımda oturdu. Onun gözel kipriklerinin altından gözleri par-par parıldayırdı: “Demeli, axır ki,
imtahanı verdin, he? Sene göre bir az narahat idim”.
Elimi onun

<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 32 >>