Sehra ile gedirem, çox yalnızam, qabağıma tek-tek heyvanlar çıxır, heç sürü halında çıxan heyvanlar görmedim, mecbur qaldığımdan hamısını öldürürdüm. Çünki onlar artıq yalnızlığa öyreşibler. Belke de darıxdıqlarından meni dişlemek ve ya sancmaq isteyirler.Ona göre gözlemeden, onlardan qabaq men onları öldürürdüm. Pis olan bu idi ki, ancaq heyvanlar görürdüm, heç bir defe de insanlarla rastlaşmadım. Sehra menim fikrimce harasa getmek üçün, hansısa bir meqsede çatmaq üçün gedilesi bir yol deyildi. Görünür men meqsedsiz, yolumu bilmeyen bir yalnız insanam. Bu yolda menim üçün su,yemek qurtarmaz idi. Çünki bu da menim fantaziyamın mehsulu idi. Yolun sonunu bilmirdim, amma gedirdim, yolda insanlar haqqında çox fikirleşirdim. Heyatın qanunlarından biri her insanın bir xarakteri olması idi. Görürük ki, heyatın da menası ele bunda idi. Ele xarakterli insanlar var idi bir ömür boyu fikirleşsen bir netice çıxara bilmirdin o insanların xarakterlerinden. Gece düşmüşdü , burda bir gecelik olsa da mesken salmağı qerara aldım. Tez yatmağı qerara aldım ki, seher yolum yene uzun olacaqdı.Birden bir topa insan etrafıma yığışdı.Sanki sehrada su görmüşdüler. Bu insanlar sanki insan zibilxanasına atılmışdılar. Bu insanlarla ünsiyyet qurduqca her birinin nece bir xaraktere ve nece bir terbiyeye malik olduğunu bilmek asand idi. Bunların öz-özlerinde böyük bir ümidleri var idi. Sanki sehradan denize baxmaq isteyirdiler. Hamısı özünü heyata gözü açılmış kimi görsedir amma ferqine baxmadan get-gede hamısı arsızlaşır, hamı öz beyninde dürüstlük edib bir-birilerinin iç üzünü açır. Sanki insanlıq ölürdü, fikirler deyişirdi. Hamı bir- birini aldadır, geri düşünceler kiminse mehvine yol açırdı, ölüm adileşir, bir insanın heyatı bir sehve göre kiminse eli ile deyişir. O zaman ölek biz de. Çünki sehvsiz insan yoxdur. Hamısı qaçır mehebbet dünyasına, bes öz dünyanı kim xilas edecek?! Mehebbet alovu senin dünyanı ve senin etrafını küle dönderecek. Bir zamanlar bize, vetene mehebbet öyretdiler. Hanı

[1] 2 3 >>