edirdiler...Fuad her gün küçelerde dilençilik edib olan-qalan pulunu getirib evdekilere verirdi.Aile kasıbçılıq çekirdi.Atasının onu döymesi, anasının onu söymesi Fuadın qelbinde böyük yaralar açmışdı...Her gece sessizce ağlayırdı...
Lakin bir gecede eşitdiyi söhbet onun heyatını tamam deyişdi...

Fuad gözlerini defelerle açıb yumdu.Her defe 14 illik heyatını xatırlayanda özünden iyrenirdi.O günlere qayıtmağaı heç istemirdi.
10 il evvel...
Yene kabus dolu gecelerden biri idi...Yene validenleri onu döyüb-söymüşdüler...Fuad yatağına çekilib qanamış dodaqlarını yalayırdı.Yorğanını başına çekmişdi ki, kimse onun ağladığını görmesin.Bütün bedeni keyleşmişdi ele bil.Sağ yer qalmamışdı.Bütün bedeni döyülmekden gömgöy olmuşdu.Defelerle özüne sual vemrişdi ki, axı niye onun valideynleri beledirer?!....Niye onu sevmirler?!...Her defesinde cavabını tapmamaq göz yaşı axıtmasına sebeb olurdu...
-Haradadır o küçük?!
Atasının qorxunc sesini eşidende tükleri biz-biz oldu.Bütün bedenini titreme tutdu.Sesini çıxarmayıb gözlerini berk yumdu.Yorğanını başına çekdi.
Qapı kobud çelikde çırpıldı.Qorxsa da, gözlerini berk bağlayıb dinmedi.Atası gelib onun çiyninden kobud şekilde silkeledi.
-Qalx!...Köpek oğlu...Guya ki senden adama xeyir gelir...Qalx deyirem sene, alkaşın oğlu....
Atasının niye bele danışdığını başa düşmürdü.Gözlerini açıb qorxa-qorxa atasına baxdı.Atası nifretle ona baxıb qolundan kobud şekilde tutub ayağa qaldırdı.
-Ata...
-Kes!
Atası Fuadın qolundan tutaraq sürüye-sürüye otağa getirdi.Divanın üstünde bir nefer yaşlı kişi oturmuşdu.
-Al!
Fuad heç ne anlamadı.Atası onu kobud şekilde yaşlı adamın ayaqlarına sürükledi.Fuad başını qaldıranda burnunun qanadığını görd.Eli ile burnunu tutdu.Yaşlı adam ona aşağıdan-yuxarı baxıb kinayeli gülümsündü.Anası sessizce divara qısılıb susurdu.
-Demek bu sensen?!...
Fuad heç ne başa düşmedi.Gözlerinden yaş damcılamağa başladı.Burnundan axan isti qanı elinin tersi ile saxlayırdı.Gözleri qızarmış halda atası ile anasına

<< 1 ... 103 104 [105] 106 107 ... 213 >>