bir müddet susdu.Hekim nese demek istese de, susurdu.
-Doktor, meni heç kim seve bilmez..
-Amma sevirler...
-Yanlış yoldadırlar...
-Oğlum, meni diqqetle dinle!...Doğrudur,o vaxt senin üzünü müalice eetmek olmazdı...Tezece yanmış, daha sonra çapıq ve yaralar...
-Doktor, susun!-sesi titredi.
-Xeyr, susmaq fikrinde deyilem!...O vaxt hansı hekimler senin ağlına bunu salıblar bilmirem, amma zamanla üzün düzele bilerdi...
-Doktor, men sözümü bir defe deyirem!...Yox!...
-Oğlum, sen bu heyatda kimise öz canından bele çox sevmedinmi?!...
Oqtayı sanki ildırım vurdu.Nefes almağı bele unutdu bir anlıq.
Hekim onun halını görüb verdiyi suala peşman oldu.Ağzını açıb nese demek isteyirdi ki, Oqtay ildırım süertile kabineti terk etdi.
Hospitaldan çıxıb maşınına eyleşdi.İşe salıb sürmeye başladı.Sanki zaman ve maekn onun üçün anlamını itirmişdi.Serhad tanımırdı...
Uşaqken söylediyi yalan ucbatından itirdiyi bacı-qardaşı...Atasının sui-qesde qurban getmesi...Qisas...Sevgi...Bu 2 hiss arasında savaşması...
Bu meqamda maşını keskin süretle yolun kenarına sürüb saxlatdırdı.Alnını sükana dayayıb gözlerini qapatdı.
-İlahi!...Bu qızın gücü nededir axı?!...
* * *
Fuad divanda eyleşib Sunaya baxırdı.Kerim baba onlaral birge eyleşib her ikisinin elini sıxırdı.
-Nece yaşamısan bu iller erzinde?!
Sunayın qurumuş boğazından çıxan sözlere Fuadın üreyi ağrıdı.Elini Sunayın elinin üstüne qoydu.
-Xahiş edirem, bu söhbeti açmayaq...
-Seni bu veziyyete Oqtay getirib?!
Fuad Kerim babanın verdiyi sualdan diksinib teeccüble ona baxdı.
-Oğlum, men Oqtayı çox yaxşı tanıyıram...
Fuad dodaqlarında xefif tebessüm yarandı.
-Oqtay tez-tez mene sizden danışardı,Kerim baba...
Oğlunun tebessümünü görende Sunayın göz yaşları sessizce axmağa başladı.
-Men ona heyatımı borcluyam,Kerim baba...



Humay maşını holdinqin qarşısında saxlatdırıb küreyini arxaya söykedi.
-Humay, ne olub sene?!
Nergizin sesi kederli çıxdı.Humayın gözleri yavaş-yavaş olmağa

<< 1 ... 123 124 [125] 126 127 ... 213 >>