verdi.
-Kerim baba, Oqtay menim heyatımı xilas edib...Men ona ömrüm boyu borclu olacam...Eger o, olmasaydı, men indi heyatda olmazdım...
Fuadın gözünden süzülen yaş damcılarını görende Kerim baba onu sinesine sıxdı.
-Ağlama!...Oqtay bele adam olmağa mecburdur...
-Mecburdur?!...Axı niye,Kerim baba?!...Niye?!...
-Çünki taleyi bele getirib...
-Kerim baba, siz tesevvür ede bilmesiniz ki,bir insana bu qeder borclu olmaq ne demekdir...O, menim heyatımı xilas etmekle işini bitirmedi..O, meni insana çevirdi...Meni men etdi...
-Oğlum, sakitleş...O da evezinde sene borcludur...Men onun gözlerinden oxudum...
-Nece yeni?!...
-Sen onun heyata qaytarılmasında önemli rol oynamısan...
Fuad böyümüş gözlerle Kerim babaya baxdı.Gözlerindeki ağrını, kederi, acını gören Kerim baba onu sinesine daha berk sıxdı.Fuadın göz yaşları axmağa başladı.
Sunay eli ile ağzını qapadaraq sesizce göz yaşı axıtmağa başladı.Seide bacısının çiyinlerini qucaqladı.
-Ağlama, bacım menim...Bax, oğlun sağ-salamat qarşındadır...
-Bilirem...Amma...
-Sunayım, meni üzme de...Ne olar...
Sunay bacısını gözüyaşlı görende onu berk qucaqladı.
-Bacı, belke o menim uşağım deyil?!...
-Sunay, ele danışma...Sen demirdin ki, men balamı tanıyaram...
* * *
-Ruslan, sen ne danışırsan axı?!...Nece yeni, Oqtay Resulu xilas edib?!...Adam dili ile danış!..
Resul Humaya baxdı.Boğazı qurumuşdu.Gözleri sanki çuxura düşmüşdü.Humay onun halını görende elini onun qluna toxundurdu.
-Ruslan, ne oldu sene axı?!...
Ruslan başını silkeleyib Humaya baxdı.Humay onun gözlerinden qorxunu gördü.
-Humay, bağışla meni, amma men bunu deye bilmerem...Sadece olaraq Resul Oqtayı haradan tanıyır deye narahat olmayasan...
-Men neyi bilmirem, Ruslan? Siz meni deli etmek fikrindesiniz?!...
Humayın yükselen sesinden diksinen Ruslan ona mezlum-mezlum baxıb kabineti terk eledi.
Humay anlaşılmaz baxışlarla onun gedişi izleyende gözleri ixtiyarsız doldu.Bütün bedeni boşalır.
"Oqtay...Axı niye?!...Niye insanları özüne borclu

<< 1 ... 128 129 [130] 131 132 ... 213 >>