baxdı.
-Menden neyi gizledirsiniz?!...Neyi bilmirem?!...
Kamalın getdikce yükselen sesi Ruslanı diksindirdi.
-Ata...
Ruslanın titrediyini gören Kamal onun gözlerinin içine baxdı.Kamal oğlunun gözlerinde ağrını görende sanki içi yandı.
-Oğlum, seni rahat buraxmayan nedir?!
Ruslanın bütün bedeni titreyirdi.Atasından aralanıb heyecanlı addımlarla gezmeye başladı.
-Ata, bi Resulu 10 il evvel az qala itirmişdik....Yadındadır?!...
Kamalın göz qapaqları ağır-ağır yumuldu.Dodaqlarını yalayıb derinden nefes aldı.Ağır addımlarla stolun arxasına keçdi.Küeryini arxaya söykedib gözlerini yumdu.
-Sonra?!...
-Ata...Men bilmirem neyleyim, amma bunu etmeye borcluyam...
-Oğlum, ne danışırsan sen?!...
Ruslan ellerini beline qoyub gözlerini yumdu.Alt dodağını dişlyib derinden nefes aldı.
-Ata, heçmi maraqlanmadın?!...Oğlunu kiç xilas eledi?!...Nece?!...Ne cür?!...
-Oğlum, men ondan defelere soruşdum...Dillenmedi ki...
Bes menden, ata?!...Menden heç soruşdunmu?1...
Kamal gözlerini açıb oğluna baxdı.Ruslan ağır ağır stula çökdü.Kamal şokda idi.
-Sen...ne...dedin?!...
Ruslan başını elleri arasına aldı.Kamal gözlerini oğlundan ayırmadı.Boğzaı qurumuşdu.
--Ata...Resulu Oqtay xilas edib...
Ruslan güc-bela ile bunu deyerekildırım süretile kabineti terk eledi.
Kamalın gözleri çuxura düşdü.
-Oqtay?!...
Kamal ellerini stola dayayıb ayağa qalxmaq istese de, müvazinetini itirib kresloya yıxıldı.
-Oqtay menim oğlumu xilas edib?!...
* * *
Fuadla Resulu elleri ile qulaqlarını qapadın yere çökmüşdüler.İkisinin baxışlarında bir qorxu, bir ümidsizlik, bir ağrı oxunurdu.Sunay oğluna baxıb ayağa qalxmaq isteyirdi ki, müvazinetini itirib divana çökdü.
-Men....Men...
Resulun key kimi danışığı Fuadı özüne qaytardı.Hirsle ayağa qalxıb Resulun yaxasından tutdu.Onu divara çırpdı.
-Sen, eclaf, sussan yaxşıdır!
Fuadın hirs ve eseble danışması hamının nezerlerni onlatra yönlendirdi.
Oğlum...
Sunayın zeif sesi hamının üreyine iyne kimi sancıldı.Oqtay onun yalvarış dolu yaşlı

<< 1 ... 142 143 [144] 145 146 ... 213 >>