vermemişdi.Fuad palataya başqa birisinin girdiyini gören kimi deli kimi qışqırırdı.
-Xala, seni Allah yetirdi!...Kömeyine ehtiyacım var!...
Mehriban Oqtayın sert baxışından azacıq çekindi.
-Menim ağıllı balam, ne olub sene?!...
-Xala, bacarmıram!...Bir nefer uşağın elinde aciz qalmışam ele bil ki!...
Mehriban ayağa qalxıb Oqtaya teref geldi.
-Yaxşı, balam, sene kömek ederem...
-Xala, ne kömek etmesi?!...
Oqtayın getdikce yükselen sesi Mehribanı azacıq diksindirdi.Oqtay hirsle divanda eyleşib başını elleri arasına aldı.Birden divandan qalxdı.
-Men ne edeceyem, xala?...Az qala başımı itirmişem...Yox, men burda ele-bele oturan deyilem, xala!...Gedirem...
-Ay bala, haraya?...
Mehriban cavab ala bilmedi.Oqtay ildırım süretile qapını çırpıb evden çıxdı.Maşına eyleşib işe saldı.Yüksek süretle maşını idare etmeye başladı.
-Lenet olsun!...Birce senin yaddaşın eskik idi...Resul, seni öz ellerimle öldürerdim!...Eclaf!!!...
Maşını sürüb hospitalın qarşısında saxladı.Hirsle içeri girdi.
Ona mane olmağa çalışan hekimleri hisrle iteleyib palataya girdi.Fuad onu göernde yatağından qalxıb divara qaçdı.Künce qısılıb ağlamağa başladı.
-Toxunmayın mene...
Fuadın ürekyandırıcı feryadı Oqtayın gözlerini yaşartdı.Hekimler içeri giormek isteyende Oqtay başını arxaya çevirib ucadan dedi:
-Rahat buraxın!..
-Amma..
-Ra-hat bu-ra-xın!!!
Oqtayın zehmli sesi hekimleri diksindirdi.Oqtay arxaya dönüb qapını hekimlerin üzüne qapatdı.Daha sonra Fuada yaxınlaşdı.Fuad getdikce titreyirdi.Gözlerindeki qorxunu, ümidsizliyi görmemek üçün kor olmaq lazım did.
-Narahat olma...Sene zerer vermeyecem...
Oqtay bunu deyib dizlerini qatladı.Elleri ile Fuadın qollarından tutub onu özüne teref çekdi.
-Sene yaşamaq üçün teze ümid versem, ne edersen?!...
Fuadın qorxu dolu baxışları dolmağa başladı.
-Men...yaşamıram...Ölüyem...İllerin ölüsüyem...
-Niye ele danışırsan?!..
-Heç kim meni sevmir...
-Amma men sevecem...Söz verirem...
-Eger sen meni sevsen, meni seni heç vaxt

<< 1 ... 154 155 [156] 157 158 ... 213 >>